De visuele schoonheid van de locatie van heilige plaatsen
Hoewel dit niet in alle gevallen geldt, bevindt een groot percentage van de belangrijkste heilige plaatsen ter wereld zich op locaties die plaatsen van grote visuele schoonheid zijn of ooit waren. Voorbeelden zijn ongewoon gevormde bergen of rotsformaties, verhoogde plaatsen met adembenemende uitzichten, watervallen, kleurrijke minerale bronnen en geisers, de ontmoetingspunten van rivieren, oevers van meren, halvemaanvormige baaien, eilanden in meren, luxueuze bosbossen en de ingangen van grotten. en grotten. De zeldzaamheid en schoonheid van zulke plaatsen hebben mensen sinds het begin der tijden beïnvloed, waardoor gevoelens van ontzag, eerbied, inspiratie en vrede zijn opgewekt. Denk eens aan de woorden van de volgende drie dichters, elk diep geraakt door de schoonheid van bepaalde plaatsen.
De Engelse dichter William Wordsworth (1770-1850) beschreef in zijn gedicht 'The Recluse' de numineuze kwaliteit van de Cumbrian Mountains en het Lake District in Noord-Engeland.
Het is, maar ik kan het niet benoemen, het is de betekenis
van majesteit, schoonheid en rust
Een gemengde heiligheid van aarde en lucht,
Iets dat deze individuele plek maakt
Deze kleine verblijfplaats van veel mannen,
Een beëindiging en een laatste terugtocht,
Een centrum, kom van wat je maar wilt
Een geheel zonder afhankelijkheid of gebrek,
Gemaakt voor zichzelf en gelukkig op zichzelf,
Volmaakte tevredenheid, eenheid geheel.
Een van China's grootste natuurdichters heette Han Shan, die leefde rond het einde van de achtste eeuw na Christus. Zijn gedichten suggereren dat hij een boer was die zich terugtrok in Han-Shan of Cold Mountain in het T'ien-t'ai-gebergte in het oosten van China. Han-Shan, een volgeling van het Ch'an- of zenboeddhisme, bracht de laatste jaren van zijn leven door als kluizenaar, zwervend door de beboste bergen en het schrijven van poëzie waarin hij de deugden van een contemplatief leven in de grote tempel van de natuur prees.
Iets om te waarderen - deze heilige berg;
Hoe kunnen de zeven schatten met elkaar vergeleken worden?
Dennen en maanlicht, luchtig en koel;
wolken en mist, rafelige slierten die opstijgen.
Er omheen clusteren, hoeveel plooien van heuvels?
Heen en weer kronkelend, hoeveel kilometer pad?
Valleistromen rustig, helder en helder -
vreugden en verrukkingen die nooit eindigen. (9)
Duizend jaar na Han-Shan schreef een andere Chinese bergkluizenaar, bekend als Yeh T'ai, over zijn ervaring met de heilige ruimte...
Op een echte plek... is er een vleugje magisch licht. Hoe zo, Magie? Het kan intuïtief worden begrepen, maar niet in woorden worden overgebracht. De heuvels zijn mooi, het water fijn, de zon mooi, de bries mild; en de lucht heeft een nieuw licht: een andere wereld. Te midden van verwarring, vrede; te midden van vrede, een feestelijke sfeer. Als je in zijn aanwezigheid komt, worden je ogen geopend; als iemand zit of liegt, is zijn hart vreugdevol. Hier verzamelt de adem zich, en de essentie verzamelt zich. Licht schijnt in het midden en magie straalt aan alle kanten uit. Boven of onder, naar rechts of naar links, zo is het niet. Niet groter dan een vinger, niet meer dan een lepel; als een dauwdruppel, als een parel, als de maan door een kier, als de weerspiegeling in een spiegel. Speel ermee en het is alsof je hem kunt vangen; Stel het uit, en God kan er niet vanaf komen. Probeer te begrijpen! Het is moeilijk te beschrijven.
Ongebruikelijke geografische kenmerken hebben niet alleen een esthetische invloed op de menselijke ziel, maar hebben ook een effect door de kracht die inherent is aan hun symbolische betekenis. Geografische ruimte is onderhevig aan conceptualisering. Mensen hebben altijd verschillende doeleinden gegeven aan de spectaculaire kenmerken van het land. In de oudheid werden bergtoppen geheiligd als verblijfplaats van de goden en als verbindende schakels met de lucht, de sterren en het hemelse rijk. Een pelgrimstocht naar een heilige berg symboliseerde het verlangen van een persoon naar contact met het goddelijke, het lichtgevende en het visionaire. Grotten en bronnen werden daarentegen beschouwd als toegangspoorten tot de onderwereld, en een verblijf op zo'n plek zou een krachtig symbool kunnen zijn van de reis naar de verborgen rijken van de psyche.
Zoals gedefinieerd door Webster's New Twentieth Century Dictionary, een symbool is 'iets dat staat voor iets anders of dat vertegenwoordigt; vooral een object dat wordt gebruikt om iets abstracts weer te geven.' De Oxford Amerikaans woordenboek definieert een symbool als 'iets waarvan wordt aangenomen dat het iets suggereert of bepaalde kenmerken belichaamt'. Er zit echter meer achter symbolen, vooral op het gebied van het heilige, dan deze definities aangeven. Symbolen zijn niet alleen representaties of suggesties van dingen; ze kunnen ook daadwerkelijke kanalen zijn van de essentie van die dingen naar de geest, het lichaam en de ziel van een mens. Sterker nog, symbolen kunnen worden opgevat als het ding zelf; heilige beelden verwijzen er niet naar; in plaats daarvan zijn ze dat. Eén auteur vertelt ons dat,
Om een symbool diepgaand te begrijpen, moet je het in je opnemen; het moet onderdeel worden van je spirituele geografie. Het reciteren van een mythe 'herinnert' een stamlid niet aan de waarheid ervan; de mythe bestaat in tijdloosheid, en de recitatie ervan is de mythe hier en nu. Een oertaal heeft een mysterieuze kwaliteit van overdracht en is ondeelbaar van de werkelijkheid die zij oproept. Degenen die buiten deze traditionele manieren staan om de geestelijke werkelijkheid aan te roepen, of beter gezegd, te herkennen, kunnen denken dat symbolen ergens ‘voor staan’, maar dit is niet waar. In plaats daarvan is wat wij symbolen noemen in werkelijkheid de spirituele waarheid die voor ons wordt belichaamd of gemanifesteerd. Door spirituele symboliek in deze hogere zin te begrijpen – als toegang tot de visionaire realiteit – gaan we iets begrijpen van de werkelijke aard van heilige plaatsen. . (5)
Symbolen kunnen, volgens het geloof dat mensen erin investeren, enorm effectief zijn in het katalyseren van zowel psychologische als fysiologische transformatie. Daarom vloeit de kracht van een symbool zowel voort uit het archetype waarvan het symbool een directe manifestatie is, als uit de uitoefening van menselijk geloof. De praktijk van geloofVan bewust vastgehouden intentie, maakt het mogelijk om de specifieke kwaliteit op te roepen die door het symbool wordt aangegeven. Geloof is dus een manier om ‘aan te boren’ en te putten uit het rijk van het wonderbaarlijke. Bedoeling is de verbindende schakel met de kracht van de heilige plaatsen.