De heilige geometrie gebruikt in de structuren
Bepaalde natuurlijk voorkomende vormen en vormen zijn op mysterieuze wijze aangenaam voor het menselijk oog. Voorbeelden zijn de sierlijke werveling van een nautilusschelp, de kristallijne structuren van het mineralenrijk en de opmerkelijke patronen gevonden in sneeuwvlokken en bloemen. Het is echter niet alleen het onderwerp van deze formulieren dat onze aandacht trekt. Even belangrijk zijn de proportionele rangschikkingen van de afzonderlijke delen waaruit de totale structuur bestaat. Hetzelfde geldt voor verschillende kunstvormen, een goed voorbeeld hiervan is de klassieke schilderkunst. In Europa hebben verschillende schilders tijdens de middeleeuwen en de renaissance de oorspronkelijke ontwerpen van hun schilderijen opgemaakt volgens bepaalde geometrische formules. Beeldhouwers en schilders in de islamitische wereld deden hetzelfde. De positionering van elementen binnen het kader van een schilderij werd net zo belangrijk geacht als het onderwerp zelf. Van Europese klassieke schilders wordt gezegd dat ze deze positioneringsformules hebben geërfd van de mysteriescholen van de Grieken en Arabieren, die ze van de oude Egyptenaren hadden overgenomen. Maar waar haalden de Egyptenaren deze kennis vandaan?
De Egyptenaren en andere culturen uit de oudheid hebben deze geometrische formules afgeleid door scherpe observatie van de natuurlijke wereld. We noemen deze tak van kennis heilige geometrie en vinden zijn invloed niet alleen in de schilderkunst, maar ook in bepaalde stijlen van religieuze architectuur. Paul Devereux bespreekt dit onderwerp:
De vorming van materie uit energie en de natuurlijke bewegingen van het universum, van moleculaire trillingen tot de groei van organische vormen tot de bewegingen van planeten, sterren en sterrenstelsels worden allemaal bepaald door geometrische krachtconfiguraties. Deze geometrie van de natuur is de essentie van de heilige geometrie die wordt gebruikt bij het ontwerp en de constructie van zoveel van 's werelds oude heilige heiligdommen. Deze heiligdommen coderen de verhoudingen van de schepping en weerspiegelen daardoor het universum. Bepaalde vormen die je in oude tempels aantreft, ontwikkeld en ontworpen volgens de wiskundige constanten van de heilige geometrie, verzamelen, concentreren en stralen in feite specifieke trillingsvormen uit. Een bepaalde structurele geometrie en precieze richtingsoriëntatie van een piramidevorm veranderen bijvoorbeeld volledig de elektromagnetische eigenschappen van de ruimte binnen de piramide. Driedimensionale structuur en vibratie zijn absoluut, maar op mysterieuze wijze met elkaar verbonden. Dit is bekend bij makers van muziekinstrumenten. Het was ook bekend bij de makers van oude tempels. Bepaalde vormen resoneren met kosmische frequenties die te fijn zijn om te worden geregistreerd in het elektromagnetische spectrum. De fijnheid van de vibratie is de sleutel tot hun krachtige effect. Het is vergelijkbaar met het concept achter homeopathie, waarbij hoe geringer de toepassing, hoe groter de respons. (12)
Fundamenteel is heilige geometrie eenvoudigweg de verhouding van getallen tot elkaar: 1:2, 2:3, 4:5. Wanneer zulke numerieke verhoudingen in een driedimensionale vorm worden verwerkt, hebben we de meest sierlijke en verleidelijke architectuur ter wereld. Wanneer deze verhoudingen worden uitgedrukt in het domein van klanken, leveren ze de transcendentale en transformatieve muziek op van Indiase raga's, Tibetaanse boventoonzangen, gregoriaans gezang, Afrikaans drumwerk en het meesterwerk van Bach, Mozart en andere Europese klassieke componisten. Goethe zei ooit: ‘Architectuur is bevroren muziek.’ Goethe beschreef met deze verklaring de relatie tussen muzikale verhoudingen en hun toepassing op vorm en structuur.
Hoewel niet alle vormen in de geometrie en de natuur harmonisch zijn, houden de vormen die wij het mooist vinden zich aan de harmonische reeks. Vooral vormen die verhoudingen uitdrukken op basis van het octaaf (2:1), kwart (4:3), kwint (3:2) en terts (5:4) creëren visueel harmonieuze vormen. De kennis van het gebruik van deze harmonische verhoudingen om architectuur te creëren was essentieel voor de oude mysteriescholen van Egypte en Griekenland. Pythagoras, die deze zaken leerde door drieëndertig jaar rondzwerven en studeren in Mesopotamië en Egypte, was vooral invloedrijk bij de introductie van deze heilige geometrie bij de Grieken en daarmee bij de westerse beschaving.
Eén heilige geometrische verhouding, bekend als de Gulden Snede of de Gulden Snede, was belangrijk voor architecten uit de oudheid. De Gulden Snede is een geometrische verhouding waarbij de verhouding van het geheel tot het grotere deel dezelfde is als die van het grotere deel tot het kleinere. Dus a:b = b:(ab). Bij de Gulden Snede gaat het vaak om verhoudingen die verband houden met de verhoudingen in de grote sext (3:5) en de kleine sext (5:8). Atoomfysici, scheikundigen, kristallografen, biologen, botanici en astronomen hebben ontdekt dat dezelfde verhoudingen het onderliggende wiskundige raamwerk van het universum vormen. De verhoudingen zijn ook aanwezig in het menselijk lichaam en de menselijke geest, en verklaren wellicht de diepgaande en transformerende effecten van heilige architectuur en heilige muziek op het menselijk organisme. Een oude hindoeïstische architectuursutra zegt: 'Het universum is in de tempel aanwezig in de vorm van proporties.' Daarom, als je je in een structuur bevindt die is gevormd met heilige geometrie, bevind je je in een model van het universum. De trillingskwaliteit van de heilige ruimte brengt dus je lichaam en geest in harmonie met het universum.