Heilige plaatsen van Oekraïne

Svyatogorsk-klooster

De Svyatogorsk Lavra of Svyatogorsk Cave Monastery is een historisch orthodox-christelijk klooster nabij de stad Svyatogorsk in de provincie Donetsk in het oosten van Oekraïne. Het klooster ligt op de rechteroever van de rivier de Seversky Donets. De naam komt van de heuvel waarop het staat - Svyatogorsk of Heilige Heuvel.

De eerste monniken die zich in het gebied vestigden waren in de 14e-15e eeuw en de eerste schriftelijke vermelding van het klooster was in 1526. In 1624 werd het klooster officieel erkend als het Svyatogorsk Uspensky-klooster. Tijdens de Krim Khanate werd het klooster een paar keer binnengevallen. Het klooster was van groot belang in het Russische rijk en werd soms beschouwd als de Troitse-Sergiyeva Lavra (een groot klooster in de buurt van Moskou, Rusland) van het zuidwesten.

In 1787 betaalde de regering van Catharina II de restauratie van het klooster. In 1844 werd het opnieuw gerestaureerd, betaald door geldelijke donaties van Aleksander Mikhailovich Potemkin en zijn vrouw Tatiana Borisovna. Gedurende de volgende zeventig jaar tot 1914 was het klooster een van de belangrijkste kloosters van het Russische rijk. Voor de Eerste Wereldoorlog bewoonden ongeveer 600 monniken het klooster. In de jaren dertig werd het verwoest door de Sovjets, samen met tal van andere religieuze bezienswaardigheden in de Sovjet-Unie.

Na de val van de Sovjet-Unie en het herwinnen van de Oekraïense onafhankelijkheid in 1991 werd het klooster een jaar later gerestaureerd. In 2004 kreeg het klooster officieel de status van een Oekraïens-orthodoxe kerklavra. Tegenwoordig bestaat de kloostergemeenschap uit meer dan 100 mensen.

Aangepast van Wikipedia

Kiev Pechersk Lavra

De Kiev Pechersk Lavra is een groot orthodox klooster in Kiev, Oekraïne, ook wel het klooster van de grotten van Kiev genoemd. Opgericht in 1051 na Christus, in de tijd van Kievan Rus' (een middeleeuwse staat in Europa, van het einde van de 9e tot het midden van de 13e eeuw), is het klooster een belangrijk centrum van het orthodoxe christendom in de Slavische wereld gebleven.

De monnik Anthony wordt gecrediteerd voor het stichten van het klooster toen hij zich vestigde in een van de grotten die nu deel uitmaken van de Far Caves (ook wel de Grotten van Theodosius genoemd). Dit gebeurde hoogstwaarschijnlijk in het jaar 1051, de traditionele datum voor de stichting van het Kiev-Pechersk-klooster. Toen de gemeenschap uitgroeide tot twaalf monniken, werden er nieuwe grotten uitgegraven. Onder degenen die zich in de beginjaren bij Anthony voegden, waren Theodosius en Barlaam. In 1057 noemde Anthony, die een leven van afzondering verlangde, Barlaam als de eerste abt en trok hij zich terug uit de gemeenschap naar een nieuwe grot in een heuvel die tegenwoordig deel uitmaakt van de Near Caves (ook wel de Caves of Anthony genoemd).

In de vroege tijden dat Theodosius abt was (1062-1074), werd er een houten constructie gebouwd over de Verre Grotten en de monniken, wier aantal de honderd naderde, verlieten de grotten. Naarmate het klooster groeide, werd de behoefte aan regels erkend die het leven van de gemeenschap zouden beheersen. Theodosius besloot de regels van het Studion-klooster in Constantinopel te gebruiken.

Het klooster van de grotten van Kiev werd genereus ondersteund door de prinsen van Kiev, die niet alleen geld, maar ook land en gebouwen schonken. Ook werden veel van de geschoolde mannen van het gebied monniken in het klooster, aangezien het het grootste religieuze en culturele centrum van Kievan Rus' werd. Van deze monniken werden er in de twaalfde en dertiende eeuw twintig bisschoppen.

Halverwege de jaren 1070 begon het centrum van het klooster te verhuizen naar het gebied van de huidige Boven-Lavra met de bouw van de Dormition-kathedraal. Na verloop van tijd werden de Nabije en Verre Grotten plaatsen van afzondering en begrafenis voor de monniken. In 1073 werd Anthony de eerste begrafenis in de Near Caves, gevolgd in 1074 met de begrafenis van Theodosius in de Far Caves.

In de daaropvolgende jaren werd het klooster verschillende keren overvallen. Belangrijke invallen vonden plaats in 1096, 1169 en 1203. In 1240 trokken de binnenvallende hordes Tataren door Kiev en verwoestten de stad en het klooster. Tijdens de Tataarse bezetting trokken de monniken de grotten in, om daar lange tijd te blijven. Na elke inval zouden de kerken en gebouwen worden vervangen en zou het systeem van ondergrondse grotten en catacomben worden uitgebreid. In 1470 werd het klooster opnieuw herbouwd door prins Semen Olelkovich, maar in 1482 werd het opnieuw verwoest door Tataren.

Vanaf deze tijd tot het einde van de zestiende eeuw is er weinig documentatie over, aangezien historisch materiaal tijdens elke inval werd vernietigd. Vanaf de zestiende eeuw geven rapporten van reizigers beschrijvingen van de grotten en het kloosterleven dat toen in het klooster werd beoefend. Deze rapporten vermeldden de lengte van de ondergrondse grotten en vermeldden ook dat er elke zaterdag liturgie werd gevierd in de twee ondergrondse kerken. Tegen het einde van de zestiende eeuw was het klooster weer hersteld. Op dat moment kreeg het de status van zelfbeheersing door de patriarch van Constantinopel. Dit bevrijdde het klooster van de controle van de regering van Kiev. Het klooster kreeg ook de status van een lavara.

Na de Unie van Brest-Litovsk in 1596 deden degenen die de vakbond steunden en Grieks-katholieken werden een poging om controle over de lavra te krijgen, maar de orthodoxen hadden de overhand en behielden de controle.

Een grote brand in 1718 heeft het klooster zwaar beschadigd en de hoofdkerk, bibliotheek en archieven werden verwoest. Het herstel van deze schade duurde tien jaar. In 1720 verbood de regering van Peter I het drukken van nieuwe boeken en legde censuur op op alle publicaties van het klooster. Dit beperkte de culturele invloed van het klooster ernstig.

Tegen die tijd was de lavara groot en had hij veel rijkdom verworven. Het hart van het klooster bleef de twee ondergrondse labyrinten van tunnels, cellen en catacomben, waaraan de naam van het klooster is ontleend en waarin monniken leefden en werden begraven. Maar de omvang van de lavara groeide verder dan dat. Het bezat drie steden, zeven steden, zo'n 200 dorpen en gehuchten, en ongeveer 70.000 lijfeigenen. Dit eindigde in 1786 toen de Russische regering het eigendom seculariseerde en de lavara afhankelijk maakte van de staat.

Tegelijkertijd veranderde de regering de organisatie van het klooster door de gewoonte om haar eigen raad te kiezen af ​​te schaffen. Daarna benoemde de metropoliet van Kiev de raad. De Metropolitan werd ook de abt van het klooster met zijn residentie op het terrein van het klooster. Een trend in de richting van russificatie van het klooster begon aan het einde van de achttiende eeuw en zette zich voort in de tijd.

In het begin van de twintigste eeuw, vóór de machtsovername door de bolsjewieken, was Kiev-Pechersk Lavra de residentie van meer dan duizend monniken. Het was een van de beroemdste centra van religieus leven in de orthodoxe wereld, elk jaar bezocht door honderdduizenden pelgrims. Het klooster stond bekend om de overblijfselen van vele heilige monniken. Dit veranderde nadat de Sovjets eind 1917 de controle over de regering overnamen.

Veranderingen door de Sovjetautoriteiten begonnen in 1921. Aanvankelijk namen de autoriteiten de relikwieën en historische en artistieke voorwerpen die tot het klooster behoorden in beslag. Gebouwen werden omgebouwd tot commercieel en ander gebruik. Veel van de monumenten van het klooster werden gecombineerd tot een museum, het Lavra Museum of Religious Cults and Way of Life, dat ook collecties van andere musea in Kiev bevatte. Nadat het klooster in 1926 volledig was gesloten, veranderde de Sovjetregering het terrein eerst in een museumreservaat, het All-Oekraïense Museumkwartier, dat bestond uit een aantal musea die de nadruk legden op antireligieuze propaganda, waaronder archieven, bibliotheken en werkplaatsen. voordat de wijk in 1934 werd gesloten en de collecties werden overgebracht naar nieuwe musea in Kiev. De Sovjetautoriteiten hebben in de periode 1931 tot 1932 alle klokken verwijderd.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft het Sovjetleger de Dormition-kathedraal ontgonnen voor de oprukkende nazi-troepen. De explosieven werden vervolgens tot ontploffing gebracht nadat de nazi-troepen Kiev op 3 november 1941 hadden bezet en de kathedraal ernstig hadden beschadigd. Na de oorlog werd het kloosterterrein gerestaureerd en omgedoopt tot het Kievan Cave Historical-Cultural Preserve, waarin een aantal musea en instellingen waren ondergebracht. Ook mocht tot 1961 een functionerend klooster van ongeveer honderd monniken functioneren.

Toen de atheïstische tijden in de jaren tachtig begonnen af ​​te nemen, droeg de Sovjetregering in 1980 het gebied van de Beneden-Lavra, met de Verre Grotten, over aan de Oekraïense Kerk van Rusland ter herdenking van de duizendste verjaardag van de doop van Rus. '. Met de terugkeer van de Lavra naar de kerk werd het monastieke en spirituele leven langzaam hersteld. Tussen 1988 en 1998 heeft de stad Kiev de Dormition-kathedraal herbouwd en teruggegeven aan de kerk. Nu nieuwe monniken zich hebben aangesloten bij oudere monniken die zijn teruggekeerd naar de Lavra, is de cyclus van diensten hersteld, voortbouwend op de primaire plicht van de monnik om nooit op te houden met bidden.

Aangepast van Orthodoxe Wiki 

Pochajiv Lavra

Pochayiv Lavra is eeuwenlang het spirituele en ideologische centrum geweest van verschillende orthodoxe denominaties in West-Oekraïne. Het klooster ligt bovenop een 60 meter hoge heuvel in de stad Pochayiv, 18 kilometer ten zuidwesten van de stad Kremenets in de provincie Ternopil.

De eerste vermelding van het klooster dateert uit 1527, hoewel een lokale traditie beweert dat verschillende monniken, ofwel van het klooster van de grotten in Kiev of van de berg Athos in Griekenland, het drie eeuwen eerder tijdens de Mongoolse invasie hebben gesticht. De legende vertelt dat de Theotokos, de Maagd Maria, aan de monniken verscheen in de vorm van een vuurkolom en haar voetafdruk achterliet in de rots waarop ze stond. Deze afdruk werd vereerd door de lokale bevolking en monniken vanwege de geneeskrachtige, geneeskrachtige eigenschappen van het water dat eruit voortkwam.

In de 16e eeuw was de abdij welvarend genoeg om een ​​stenen kathedraal te laten bouwen en een jaarlijkse bedevaartsbeurs te organiseren. Zijn status werd verder vergroot in 1597, toen een adellijke dame, Anna Hojska, haar uitgestrekte landerijen en een wonderdoend icoon van de Theotokos aan het klooster schonk. Dit beeld, traditioneel bekend als Onze-Lieve-Vrouw van Pochayiv, was door een Bulgaarse bisschop aan Anna gegeven en het hielp haar broer van blindheid te genezen.

Tijdens de Zbarazh-oorlog van 1675 werd het klooster belegerd door het Turkse leger, dat naar verluidt vluchtte bij het zien van de verschijning van de Theotokos vergezeld van engelen en St. Job. Talrijke Turkse moslims die getuige waren van de gebeurtenis tijdens het beleg, bekeerden zich daarna tot het christendom. Een van de kloosterkapellen herdenkt deze gebeurtenis.

De Dormition-kathedraal, gebouwd tussen 1771 en 1783, domineert de lavara. Het bevat de twee belangrijkste heiligdommen van Pochayiv - de voetafdruk en het icoon van de Theotokos, evenals het graf van Nicholas Potocki. De grotkerken van Sint-Job en van de heiligen Antonius en Theodosius bevinden zich grotendeels onder de grond. De bouw begon in 1774 en werd in verschillende fasen uitgevoerd, de laatste in 1860.

In 1831 schonk de Russische regering het klooster aan de Russisch-orthodoxe kerk en verhief het de status van lavara. Aan het einde van de 19e eeuw werden een werkplaats voor het schilderen van iconen en een historisch museum opgericht en werden veel gebouwen herbouwd of uitgebreid. Vóór de revolutie van 1917 was het Pochaiv-klooster een populaire bestemming voor religieuze pelgrims, van wie tienduizenden de feesten van de Dormition (28 augustus) en van Saint Yov Zalizo (10 september) kwamen vieren. Het klooster verloor zijn landgoederen en werd het slachtoffer van het antireligieuze beleid van het Sovjetregime. Het aantal monniken daalde sterk, van 200 in 1939 tot 74 in 1959 en ongeveer 12 in 1970. Desalniettemin stuitten de pogingen van de Sovjetautoriteiten om het klooster in 1964 regelrecht te sluiten op protesten van lokale Oekraïners en van de internationale gemeenschap. Het klooster bleef open, maar veel van zijn artefacten werden in beslag genomen en ondergebracht in het Pochaiv Museum of Atheism, gelegen in het klooster. Sinds de val van de Sovjet-Unie wordt het klooster jaarlijks door tienduizenden pelgrims bezocht.

Troyitsko-Illynsky-klooster

De legendarische Sint-Antoniusgrotten in het Troyitsko-Illynsky-klooster in de stad Tsjernihiv zijn een van de oudste overblijfselen uit de tijd van het Kievse Rijk. In 1069 bezocht de heilige Antonius, de stichter van de Pechersk Lavra in Kiev, het gebied rond Tsjernihiv. Later werd daar een klooster gesticht en in de 12e eeuw werd de beroemde Sint-Eliaskerk gebouwd. Eeuwenlang groeven de monniken catacomben totdat zich een ondergronds complex ontwikkelde. Veel bezoekers van de grotten melden een gevoel van vitaliteit en euforie, en mensen uit heel Oekraïne komen om te genezen van verschillende kwalen. Naast de grotten heeft het klooster de Holy Trinity Cathedral, gebouwd in 1679, waar de relikwieën van St. Feodosy en St. Lavrenty worden bewaard, en een 58 meter hoge klokkentoren die een fascinerend uitzicht over de stad biedt.

Het graf van rabbijn Nachman

Rabbi Nachman (1772-1810), een achterkleinzoon van de Baal Shem Tov (de stichter van het chassidische judaïsme), blies de chassidische beweging nieuw leven in door de esoterische geheimen van Kabbalah te combineren met Torah-wetenschap. Hij trok tijdens zijn leven duizenden volgelingen aan en zijn invloed blijft tot op de dag van vandaag bestaan. De religieuze filosofie van rabbijn Nachman draaide om nabijheid tot God en spreken met God in een normaal gesprek, zoals je zou doen met een beste vriend. Tijdens het leven van de rabbijn reisden grote aantallen chassidische joden om bij hem te zijn voor de joodse feestdagen van Rosh Hashana, Chanuka en Shavuot, wanneer hij zijn formele lessen gaf. Op de laatste Rosh Hashana (het Joodse Nieuwjaar) van zijn leven vertelde hij zijn volgelingen hoe belangrijk het was om speciaal op die feestdag bij hem te zijn. Na zijn dood begonnen pelgrims naar Uman te stromen en tegenwoordig trekt de pelgrimstocht naar het graf van Rabbi Nachman tienduizenden Joden aan van zowel de Ashkenazim- als de Sefardische groepen.

Martin Gray is een cultureel antropoloog, schrijver en fotograaf, gespecialiseerd in de studie van bedevaartstradities en heilige plaatsen over de hele wereld. Gedurende een periode van 40 jaar heeft hij meer dan 2000 bedevaartsoorden in 165 landen bezocht. De World Pilgrimage Guide op sacralsites.com is de meest uitgebreide bron van informatie over dit onderwerp.