De bedoeling van een individuele pelgrim, de fysieke activiteit van zijn of haar bedevaart en het versterkte effect van religieuze praktijken op heilige plaatsen
Eerder is gesuggereerd dat er zich op de heilige plaatsen een veld van spirituele energie heeft verzameld, gegenereerd door de intentiekracht van de vele mensen die betrokken zijn bij de bouw en ceremoniële activiteiten op de plaatsen. Nu zullen we de kracht van intentie bespreken – en vooral de effecten van die intentie – bij iemand die een pelgrimstocht naar een heilige plaats maakt. De kracht van gerichte intentie kan een pelgrim vatbaar maken voor een diepere ervaring van de energie of de geest van een plek. Met andere woorden, gerichte mentale intentie is een wonderbaarlijk effectieve manier om de kracht van de plaats op te roepen en te benutten.
Als sociaal fenomeen wordt de praktijk van pelgrimstochten in een of andere vorm aangetroffen in vrijwel elke cultuur op aarde (in het huidige gebruik duidt de term 'pelgrimstocht' op een religieuze reis, maar de Latijnse afleiding van peregrinus maakt bredere interpretaties mogelijk, inclusief buitenlander, zwerver , ballingschap en reiziger, maar ook nieuwkomer en vreemdeling). Duizenden jaren lang is pelgrimstocht, of het nu gericht was op een enkel heiligdom of op een zwervende reis naar vele locaties, een enorm succesvolle methode om fysieke, psychologische en spirituele problemen aan te pakken. Hoe kunnen we de effectiviteit ervan in deze zaken verklaren? Een groot deel van de voordelen van een pelgrimstocht vloeit voort uit het vermogen ervan om de intentie te intensiveren en te focussen en daardoor hulp uit onzichtbare gebieden op te roepen of te manifesteren.
Om dit concept te begrijpen, is het noodzakelijk om de persoonlijke uitvoering van een pelgrimstocht te zien als gebed in actie: de fysieke, opzettelijke demonstratie van de intentie en het verlangen van een individu. Laten we, om dit idee beter te begrijpen, de praktijk van de pelgrimstocht wat gedetailleerder onderzoeken. Wat volgt zijn verschillende definities en korte discussies over pelgrimstochten in de woorden van verschillende antropologen, cultuurgeografen en religieuze historici. Als u deze leest, bedenk dan dat intentie en actie, wanneer ze tijdens de pelgrimstocht worden beoefend, het wonderbaarlijke vermogen hebben om antwoorden op gebeden op te roepen. De kracht van intentie opent deuren in het hart, de geest en het lichaam waardoor de geest en de kracht van het wonderbaarlijke kunnen binnendringen.
Een pelgrimstocht is een religieuze reis, tijdelijk of lang, naar een bepaalde plaats of reeks plaatsen die door de traditie met heiligheid zijn bekleed. (24)
Meestal worden pelgrims gemotiveerd door religieuze doelstellingen, zoals de aanbidding van de goden of heiligen die op verschillende heilige plaatsen zijn verankerd, het verwerven van verdiensten voor iemands redding, het betalen van boete voor het nietig verklaren van zonden, of het bidden voor de rust van de geesten van de overledene. maar deze religieuze motieven zijn vaak vermengd met het verlangen om genezing, geluk, gemakkelijke bevalling, voorspoed en andere aardse voordelen te verwerven. (25)
De pelgrim is op zoek naar iets dat zijn of haar wezen en bestaan op een of meer niveaus zal versterken of bevestigen, waardoor hij of zij completer kan worden. (26)
Een pelgrimstocht is een weergave van de positie van de mensheid als reiziger en vreemdeling in deze wereld en een metafoor voor de strijd van het menselijk bestaan. De aardse pelgrimstocht naar bepaalde plaatsen is een haalbare manier om met de spanningen van de menselijke conditie om te gaan. (27)
Bedevaarten zijn bedoeld als transformatieve processen, waaruit het individu anders uit zijn of haar vroegere situatie tevoorschijn komt. Bedevaart wordt opgevat als een belangrijk middel waarmee individuen toegang kunnen krijgen tot de machtsbronnen waarvan wordt aangenomen dat ze hun lot beheersen. Een pelgrimstocht is een oefening in nederige smeekbeden, overgave en gebed, waarin de kwaliteiten van het christelijk hart worden gecultiveerd. (28)
De bedevaart was een toe-eigening door het gewone volk van de symbolische en gedragspatronen van de ascetische heilige man. (29)
Een pelgrimstocht is een uiterlijke mystiek, terwijl mystiek een innerlijke pelgrimstocht is, en bij een pelgrimstocht is het de reis zelf die er werkelijk toe doet, misschien net zo belangrijk als de aankomst op de bestemming. (30)
De bedevaartpraktijk is net zo gevarieerd als de religies waarin deze wordt aangetroffen. Alan Morinis, een vooraanstaand wetenschapper op het gebied van de antropologische studie van pelgrimstochten, legt uit dat…
de belangrijkste soorten heilige reizen zijn (1) devotioneel; (2) instrumentaal; (3) normatief; (4) verplicht; (5) ronddwalen; en (6) inwijding. Devotionele pelgrimstochten hebben als doel de ontmoeting met en het eren van de goddelijkheid, het personage of het symbool van het heiligdom. Bij zowel hindoeïstische als boeddhistische devotionele pelgrimstochten is het doel vaak het verzamelen van verdiensten die in dit of toekomstige levens kunnen worden toegepast. Devotionele pelgrimstochten hebben een groot deel van het verkeer van christenen gemotiveerd, op zoek naar heilige plaatsen die getuige waren van het leven en lijden van Christus.
Er worden instrumentele pelgrimstochten ondernomen om eindige, wereldse doelen te bereiken. Een veel voorkomend voorbeeld dat in alle religieuze tradities wordt aangetroffen, is de reis naar het heiligdom in de hoop een geneesmiddel voor de ziekte te verkrijgen. Het normatieve type bedevaart vindt plaats als onderdeel van een rituele cyclus, die betrekking heeft op de levenscyclus of op de jaarlijkse kalender. feesten. In de hindoeïstische traditie is het passend om bij elke belangrijke levensfase een pelgrimstocht te ondernemen. Een kind zijn eerste vaste voedsel geven, het haar van een kind knippen of een jongen een heilige draad geven zijn allemaal belangrijke rituelen die een grotere waarde krijgen als ze in een erkend pelgrimsoord worden uitgevoerd. Pasgetrouwde stellen zoeken vaak een heiligdom op om de zegen van de godheid op hun huwelijk te vragen. Er wordt gezegd dat de dood in een pelgrimsoord de overledene bevrijdt van verdere wedergeboorte.
De bekendste van de verplichte pelgrimstochten is de hadj, de vijfde pijler van de islam die alle moslims opdraagt één keer in hun leven Mekka te bezoeken. Verplichte pelgrimstochten in het christendom werden gewoonlijk door kerkelijke of seculiere autoriteiten opgelegd als straf of boetedoening. (In de vroege middeleeuwen werd pelgrimstocht door kerkelijke autoriteiten voorgeschreven als boetedoening. Aflaten werden aan pelgrims aangeboden als beloning voor het bezoeken van een heiligdom en deze aflaten werden door middeleeuwse mensen geloofd om vergeving van zonden en vergeving van de tijd doorgebracht in het vagevuur te brengen. vanwege die zonden. Omdat verschillende zonden een verschillende mate van zondigheid hadden, werden lokale of afgelegen pelgrimsoorden verboden.) Santiago de Compostela, het beroemde heiligdom in Noord-Spanje, was een pelgrimsoord waar veroordeelde criminelen gewoonlijk op boetereizen naartoe werden gestuurd in de middeleeuwen. Sommige pelgrims werden veroordeeld om van heiligdom naar heiligdom te dwalen totdat hun kettingen waren weggesleten door de wrijving van het slepen over de wegen.
Het zwervende type pelgrimstocht heeft geen vooraf bepaald doel. De pelgrim gaat op pad in de hoop dat zijn voeten naar een plek worden geleid die zijn innerlijke verlangen zal bevredigen. Vroegchristelijke theologen interpreteerden de pelgrimstocht als de zoektocht naar eenzame ballingschap. De pelgrim verliet de steden van de wereld om een kluizenaar of zwerver in de wildernis te worden, een beeld van Abraham, die Gods gebod ontving om zijn vaderland te verlaten. De pelgrimstocht was een sterven voor de wereld om de hemel te beërven. Over het algemeen weerspiegelen rondzwervende pelgrimstochten het ideaal dat het doel van de pelgrim niet in tijd en ruimte hoeft te worden gesitueerd. We weten dat dit onvolledig en onbevredigend is, en dus gaan we op pad, in de hoop de Ander te vinden door op pad te gaan. De inwijding omvat alle pelgrimstochten die als doel hebben de transformatie van de status of toestand van de deelnemers. Belangrijk hier is de ‘reis’ die een zoeker onderneemt om aan een transformatie van zichzelf te werken. (31)
Andere geleerden hebben gedetailleerde studies uitgevoerd naar pelgrimstradities in specifieke geografische regio's en historische perioden. Allan Grapard, een specialist in de Japanse geschiedenis en religie, beschouwt de bedevaart in de middeleeuwse periode van Japan als…
een uitdrukking, in ruimtelijke en temporele termen, van een specifieke boeddhistische visie op de religieuze ervaring. Hoewel een pelgrimstocht over het algemeen wordt beschouwd als een bezoek aan een heilige ruimte, is het in het Esoterische Boeddhisme veel meer dan dat. De bedevaartspraktijk is nauw verbonden met het boeddhistische idee dat de religieuze ervaring een proces (voortdurende beoefening) was en niet simpelweg het uiteindelijke doel van de beoefening. Door oefening werd een groter bewustzijn geopend, en als gevolg daarvan kon een groter ruimtelijk domein van menselijke ervaringen worden ontdekt. Geleidelijk aan werd voor de gelovigen een netwerk van wegen uitgestippeld, dat naar verschillende heilige plaatsen leidde. De kwaliteit van de religieuze ervaring was zodanig dat het gehele pad dat de pelgrim volgde als heilig werd beschouwd. De processen die bij de pelgrimstocht betrokken waren, waren complex en moesten de basis worden voor een volledige verandering in het bewustzijn en perspectief van de pelgrim op het universum. De pelgrimstocht was een oefening in wedergeboorte en magische transformatie.
Om het begrip pelgrimstocht vollediger te begrijpen, moeten we eerst het onderscheid bespreken dat in Esoteric Buddhism wordt geponeerd tussen de ‘lagere wereld’ van het profane (het rijk van de gewone ervaring), en de ‘hogere wereld’ van het heilige, dat de plaats is waar van de manifestatie van het goddelijke of de gekozen plaats van beoefening die naar Boeddhaschap leidt. Wanneer pelgrims van de ene wereld naar de andere gingen, zouden ze feitelijk de Ander ontmoeten. Deze ervaring in het Anders-zijn begon met de eerste stap het huis uit; zodra de pelgrims op pad gingen, werden ze buitenlanders: de pelgrims waren zichzelf en waren niet zichzelf zodra ze een rijk binnengingen dat hun vroegere kennis van de wereld te boven ging. Keer op keer wordt ons verteld dat dit proces van therapeutische aard is: de daadwerkelijke fysieke inspanning is goed: de overgestoken rivieren zuiveren de pelgrim en kunnen hem zelfs verjongen; en de pelgrims kunnen hun eigen ware aard verwezenlijken. Deze oefening is van fundamenteel belang; het is een voorwaarde voor de uiteindelijke verandering. Hoe verder pelgrims zich van hun gemeenschappelijke wereld verwijderen, hoe dichter ze bij het rijk van het goddelijke komen. (32)
Over de persoonlijke dimensies van de pelgrimstocht heeft de cultuurhistorica Barbara Nimri Aziz geschreven…
Het is belangrijk dat we de nauwe overeenkomst tussen de zoektocht en de pelgrimservaring erkennen, die heeft geresulteerd in de brede toepassing van de pelgrimstocht als poëtische metafoor. De werkelijke en mythische reizen kunnen zo met elkaar verweven raken dat elke poging om de twee te scheiden moeilijk, zo niet vruchteloos is. De fysieke reis is ondergeschikt aan de innerlijke. Voor die pelgrims die met een bepaald idee op reis gaan, kan dit heel goed bepalend zijn voor het soort ervaring dat ze hebben. Ik zou graag het specifieke ideaal willen bespreken om de held te worden. We kunnen dit heroïsche ideaal op twee niveaus zien functioneren. Ten eerste wordt deze heldenmoed geëist door de uitdagingen en beproevingen waarmee de pelgrim te maken krijgt en die hij moet overwinnen om de reis te voltooien. Op een ander niveau vertolkt de pelgrim de zoektocht van de cultuurhelden die model staan voor de ideale pelgrim. Dit vinden we bijvoorbeeld terug in de pelgrimstochten waarbij iemand in de voetsporen treedt van een heilige. Ik opper dat bedevaart een cultureel idioom is voor 'de held/heldin worden' - een middel om over een goddelijke verbinding te onderhandelen. Als we accepteren dat de ideale pelgrimstocht een uitdrukking is van het menselijk streven naar perfectie, dan definiëren de mythen en legenden die verband houden met heilige reizen het ideaal en de structuren en symbolen voor de uitvoering ervan. Heilige geografie kan, zoals de wijzen zeggen, zowel in de echte wereld als in de geografie van de geest worden gerealiseerd. (33)
Samen met antropoloog N. Ross Crumrine heeft Alan Morinis uitgebreid onderzoek gedaan naar de pelgrimstradities van Zuid-Amerika. De volgende opmerkingen, hoewel specifiek over die regio's, zijn relevant voor heilige reizen die mensen over de hele wereld maken...
We kunnen speculeren dat de toegang tot macht, die tijdens de pelgrimstocht in een goddelijke vorm wordt gegoten, iets te maken heeft met de toegang tot innerlijke kracht door middel van rituele ervaringen. psychologische en somatische effecten die inderdaad veranderingen veroorzaken in de gezondheid, vruchtbaarheid en aspecten van het leven waar houding relevant is. Deze kracht van de pelgrimstocht wordt losgelaten door de directe ervaringen van de pelgrim. De heilige reis omvat vaak voorgeschreven handelingen die pieken in de zintuiglijke ervaring teweegbrengen, met de daaruit voortvloeiende voorspelbare psychospirituele effecten. Een veelgebruikt middel om een zelftransformerend perceptueel hoogtepunt tijdens een pelgrimstocht te stimuleren is door het opwekken van pijn, zoals in de goed gerapporteerde praktijk van pelgrims die boete doen door stenen binnenplaatsen over te steken of op hun blote knieën lange stenen trappen te beklimmen.
Het gedrag van pelgrims gaat vaak gepaard met uitingen van buitengewone emoties, vooral van toewijding of verdriet. De bedwelming, het feesten, de muziek en de dans van de feesten die vaak met pelgrimstochten gepaard gaan, dienen hetzelfde doel door de pelgrim buitengewone sensatiepieken te bezorgen... De piekervaringen van de pelgrimstocht spelen een fysiologische rol bij het teweegbrengen van veranderde bewustzijnstoestanden. In veel gevallen worden deze ervaringen opzettelijk gestructureerd in de pelgrimstocht, die als hoogtepunt van de reis van het individu zal plaatsvinden.
Deze structurering, die zich in de loop van eeuwen van culturele experimenten heeft ontwikkeld, is gebaseerd op de erkenning van fundamentele menselijke kenmerken en de mogelijkheden die er bestaan om deze te manipuleren. Of het individu nu wordt gemotiveerd door instrumentele of spirituele doeleinden, het contact met God op de pelgrimstocht impliceert impliciet dat het naar binnen reikt, naar de diepten van iemands eigen wezen. De buitengewone communicatie en gemeenschap die in het hemelse huis op aarde wordt gezocht, moet voortkomen uit de innerlijke kern van de toegewijde. Extreme ervaringen zoals zelf toegebrachte pijn openen de wegen via het ego naar de innerlijke heiligdommen waar de wortels van het zijn verankerd zijn. Toegang tot deze normaal gesproken gesloten niveaus van het zelf is een voorwaarde voor de spiritueel transformerende ervaring van de pelgrimstocht en ook voor de verwezenlijking van instrumentele doelen die bereikt worden door gebed tot God. (34)
En ten slotte legt Peter Lamborn Wilson uit, schrijvend over de rondzwervende pelgrims van de islamitische traditie…
De derwisj reist, om zo te zeggen, tegelijkertijd zowel in de materiële wereld als in de 'wereld van de verbeelding'. Maar voor het oog van het hart dringen deze werelden op bepaalde punten met elkaar door. Je zou kunnen zeggen dat ze elkaar wederzijds onthullen of 'onthullen'. Uiteindelijk zijn ze ‘één’, en alleen onze staat van trance-onoplettendheid, ons alledaagse bewustzijn, verhindert ons om deze ‘diepe’ identiteit op elk moment te ervaren. Het doel van opzettelijk reizen, met zijn ‘avonturen’ en het ontwortelen van gewoonten, is om de derwisj los te maken van alle trance-effecten van het alledaagse. Met andere woorden, reizen is bedoeld om een bepaalde bewustzijnsstaat of ‘spirituele staat’ teweeg te brengen: die van expansie. (35)
Persoonlijke intentie is van enorm belang bij het verklaren van wonderbaarlijke verschijnselen op heilige plaatsen. De helderheid van de intentie die we naar een heilige plaats brengen, speelt een belangrijke rol bij het openen van ons voor de kracht van de plaats. Hoewel die macht wordt gegenereerd en bestendigd door veel van de andere factoren die in dit hoofdstuk worden besproken, wordt deze macht pas echt voor ons beschikbaar als we onszelf daarvoor beschikbaar stellen door de focus van onze intentie. Deze kwestie is ingewikkeld om in woorden over te brengen; het kan alleen door persoonlijke ervaring gekend worden. De pelgrimstocht moet begonnen worden; de heilige plaats moet bezocht worden.
Als de godheden van hemel en aarde enige kennis hebben van menselijke aangelegenheden, bid ik dat ze naar mijn hart-geest kijken. Ik ben van plan deze geschriften en voorstellingen helemaal op de top van deze berg aan te bieden en met ontzag de goddelijke pracht te vereren, zodat het geluk van alle menselijke wezens overvloedig zal zijn. Dus godheden vergroten mijn kracht, en mogen de giftige draken verdwijnen als zichtversperrende nevels, mogen de geesten van de berg mij de weg wijzen en mij allemaal helpen mijn wens te vervullen! Als ik de top van deze berg niet bereik, zal ik nooit het Ontwaken kunnen bereiken!
De gelofte van de boeddhistische monnik Shodo toen hij aan zijn pelgrimstocht naar de berg Fudaraku begon (36)