Shikoku 88-tempels

De Shikoku-bedevaart is een pelgrimstocht langs 88 tempels, die verband houden met de 8e-eeuwse boeddhistische monnik Kukai, ook bekend als Kobo Daishi, op het Japanse eiland Shikoku. De tocht is een populair en kenmerkend onderdeel van het culturele landschap van het eiland en kent een lange geschiedenis. Veel pelgrims (ook wel henro genoemd) ondernemen de tocht voor diverse religieuze en toeristische doeleinden. Een groeiende lokale beweging dringt erop aan dat de route vanwege zijn culturele belang voor Japan erkend wordt als UNESCO-werelderfgoed.

De pelgrimstocht vindt traditioneel te voet plaats, maar moderne pelgrims gebruiken auto's, bussen, fietsen of motoren. De standaard wandelroute is ongeveer 1,200 kilometer (750 mijl) lang en kan 30 tot 60 dagen duren. Om de pelgrimstocht te voltooien, is het niet nodig om de tempels in de juiste volgorde te bezoeken en sommige henro's doen er jaren over om ze allemaal te zien. Veel pelgrims beginnen en eindigen hun reis met een bezoek aan de tempels op de berg Koya (in de provincie Wakayama op het eiland Honshu), die Kukai heeft gesticht en nog steeds het hoofdkwartier is van het Shingon-boeddhisme.

Shikoku betekent letterlijk 'vier provincies' en de pelgrimstocht door de vier provincies wordt beschouwd als een symbolisch pad naar Verlichting. Het thema van de provincie Tokushima (tempels 1-23) is Ontwaking; de provincie Kochi (tempels 24-39) is Ascetische training; de provincie Ehime (tempels 40-65) is Verlichting; en de provincie Kagawa (tempels 66-88) is Nirvana.

Het traditionele kostuum van de pelgrim bestaat uit een wit overhemd met Japanse letters die aangeven dat ze een pelgrim zijn, een kegelvormige rieten hoed, een schoudertas en een wandelstok. De witte kleding die de pelgrim draagt, symboliseert zuiverheid en onschuld, en had in het verleden ook de betekenis van een lijkwade, die symboliseerde dat de pelgrim elk moment bereid was te sterven. De schoudertas van de henro bevat gebedskralen, wierookstokjes, munten die als offer in de tempels werden gebruikt, een kleine bel en boeken met soetra's, die in tempels langs de pelgrimsroute worden gezongen. Bij aankomst in elke tempel wast de henro zijn handen bij een stenen fontein voordat hij naar het hoofdgebouw van de tempel gaat. Na het offeren van munten en wierook wordt de Hartsoetra gezongen, waarna de pelgrims de tempelbel luiden en andere delen van de tempel bezoeken. De lokale bevolking geeft regelmatig voedsel en onderdak aan pelgrims, wat wordt beschouwd als een manier om Kukai te bedanken. Veel tempels bieden accommodatie voor pelgrims. Ook zijn er hotels en traditionele overnachtingsmogelijkheden langs de pelgrimsroute.

Tijdens hun pelgrimstocht zetten de henro kwesties met betrekking tot familie, sociale positie, materiële bezittingen en bovenaardse banden opzij om zich te concentreren op de reis die leidt naar zelfontdekking en persoonlijke groei. Hoewel een aanzienlijk deel van de pelgrims die de tempels bezoeken per motorvoertuig komt en er een voelbaar gevoel van groepsgeluk heerst onder degenen die met gecharterde bussen reizen, beschouwen alle pelgrims – in de auto, bus of te voet – zichzelf als alleenreizend met Kobo Daishi als hun metgezel en gids. Deze spirituele aanwezigheid wordt uitgedrukt door de woorden dogyo ninine (twee samenreizende) staat op de hoeden van de pelgrims.

Kukai (postuum bekend als Kobo Daishi) werd in 75 geboren in Zentsu-ji op het eiland Shikoku (vlakbij Tempel 774); hij studeerde in China en was na zijn terugkeer zeer invloedrijk in de promotie van het boeddhisme in Japan. Hij stichtte de Shingon-boeddhistische tempels van Koya-san, was een actief schrijver, ondernam een decennialang programma van openbare werken en zou tijdens zijn bezoeken aan zijn geboorte-eiland veel van de tempels hebben gesticht of bezocht (sommige daarvan waren al lang vóór de komst van het boeddhisme heidense en sjamanistische heilige plaatsen). Hij overleed in 835 in Koya-san.

Tegen de zeventiende eeuw verspreidde de roem van de pelgrimstocht zich en werd deze populair onder gewone Japanners. Er verscheen een reisgids uit 1689 met de titel Shikoku Henro-routegids, geschreven door de monnik Yuben Shinnen. Hij werd bekend als de "vader" van de Shikoku henro, en zijn boek, met gedetailleerde aantekeningen over alle 88 tempels, bleef een bestseller tot rond de Meiji-periode (1868-1912).

Er wordt gezegd dat als je de kop van de schildpad aait, je wens uitkomt.

Voor een lijst van de 88 tempels raadpleeg

https://www.wikiwand.com/en/Shikoku_Pilgrimage

Raadpleeg voor een plattegrond van de tempels
https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Shikoku_Pilgrimage_Map01.png