Teotihuacan

Een paar kilometer ten noordoosten van Mexico-Stad ligt de oude site van Teotihuacan, de grootste stad in Meso-Amerika tijdens de precolumbiaanse tijd. Orthodoxe archeologen zijn verdeeld over de datering van de site, sommigen geloven dat het bloeide van 1500 tot 1000 voor Christus, en anderen stellen een latere periode van 100 voor Christus tot 700 na Christus. Een toenemend aantal geleerden die de mythologie, antropologie en archeologie van de Vallei van Mexico bestuderen, suggereert echter dat Teotihuacan mogelijk veel ouder is dan eerder werd aangenomen en, verbazingwekkend genoeg, dat het deel uitmaakt van een archaïsche planeetomspannende heilige geografie die in kaart is gebracht door een mysterieuze verloren beschaving.

Een intrigerende zaak is dat de oorspronkelijke naam van de plaats onbekend is. De huidige naam Teotihuacan - 'de plaats van de goden' - werd eraan gegeven door de Azteken lang nadat de stad in verval en verlatenheid was geraakt. Andere Meso-Amerikanen vóór de Azteken - de Maya's, Zapoteken en Tolteken bijvoorbeeld - waren even verbijsterd door de uitgestrekte ruïnes en spraken erover in termen vol mythe en legende. Teotihuacan is echt een raadsel geweest voor iedereen die door zijn verlaten terrein heeft gezworven.

De meest opvallende visuele en architectonische structuur van Teotihuacan is de torenhoge Piramide van de Zon (een door de mens gemaakte heilige berg waarvan de oorspronkelijke naam en functie onbekend is). Vanaf de top van deze enorme piramide, waarvan de basis bijna even groot is als die van de Grote Piramide van Egypte, is het uitzicht opmerkelijk. Tientallen andere piramides bevinden zich aan weerszijden van de kilometerslange 'Avenue of the Dead' en verspreid over de uitgestrekte ruïnes liggen de overblijfselen van honderden andere afbrokkelende bouwwerken. Al deze structuren zijn echter slechts een klein deel van de site zoals die ooit was. In de oudheid woonden naar schatting 200,000 mensen in Teotihuacan en hun niet-religieuze gebouwen (woningen, bedrijven, enz.) waren gebouwd van hout, dat allang in verval is geraakt.

Er zijn verschillende fascinerende mysteries over de grote stad en haar piramides. Een van de meest interessante betreft het massieve, 1900 cm dikke blad van gegranuleerd mica dat tot voor kort het hele hoogste niveau van de Piramide van de Zon bedekte. De mica werd begin XNUMX verwijderd en met winst verkocht door een gewetenloze site-restaurateur en was lang geleden duizenden kilometers verderop in Zuid-Amerika uit een mijn getransporteerd. Hoe was de grote hoeveelheid mica van zo'n afstand gebracht en, net zo belangrijk, met welk doel was de piramide bedekt met de zeldzame steen? Een wetenschapper heeft gesuggereerd dat het mica, dat een zeer efficiënte energiegeleider is, gebruikt zou kunnen zijn als onderdeel van een ontvangstapparaat voor hemelstraling met een lange golflengte. De binnenkomende hemelse energie zou zijn opgevangen door de enorme massa van de piramide en zijn heilige geometrische constructie, en geconcentreerd in de slangachtige grot onder de piramide. Deze energie, die op elk moment van het jaar beschikbaar is voor menselijk gebruik, zou speciaal geconcentreerd zijn in bepaalde perioden binnen zonne-, maan- en stellaire cycli. Deze specifieke periodes werden opgemerkt door gebruik te maken van astronomische observatieapparatuur die op verschillende plaatsen rond de geomantisch uitgelijnde stad Teotihuacan bestaat.

Schrijven in Vingerafdrukken van de goden, bespreekt Graham Hancock aanvullende archeologische anomalieën van Teotihuacan en suggereert dat bepaalde structuren en uitlijningen in de stad (vergelijkbaar met die gevonden in Tiahuanaco in Bolivia, Baalbek in Libanon en de Grote Piramide van Egypte) in feite veel vroeger dateren dan conventionele theorieën aannemen. Hoewel het zeker waar is dat grote delen van Teotihuacan volgens de orthodoxe chronologie dateerbaar zijn, stapelt het bewijs zich op dat de mogelijkheid aangeeft dat de plaats deel uitmaakte van een planeetoverspannende heilige geografie van een geavanceerde beschaving in archaïsche tijden.

Het oorspronkelijke ceremoniële gebruik van de site begon hoogstwaarschijnlijk in de kleine natuurlijke grot, nu verborgen (en afgesloten) onder de Piramide van de Zon. Met de groei van de bevolking en de daaruit voortvloeiende ontwikkeling van de cultuur, groeide Teotihuacan uit tot de enorme heilige plaats waarvan we de overblijfselen vandaag zien. De grote ouderdom en verwoeste staat van de site weerhoudt hedendaagse bezoekers er echter niet van om zich te verbinden met de geest en kracht van de plek. Bezoekers worden aangemoedigd om de hele lengte van de zogenaamde Avenue of the Dead te lopen, rond de piramides van de zon en de maan te lopen (optimaal in beide richtingen), en vervolgens te klimmen en te mediteren op de top van beide piramides. 

Aanvullende opmerkingen over Teotihuacan (The Egypt Code, Robert Bauval)

De piramides van de zon en de maan (er is nooit een verbinding met een van beide hemellichamen bewezen) zijn zo opgesteld dat ze een kopie zijn, een afbeelding van de twee bergen die respectievelijk erachter liggen, de Cerro Gordo en de Cerro Patlachique.

De stad was gepland en gebouwd op een 'kardinaal raster' gebaseerd op twee assen, een 'T-noord'-as 15.5 graden ten oosten van het noorden en een' T-oost'-as 16.5 graden ten zuiden van het oosten. Dit was geenszins te wijten aan geomorfologische redenen (het is inderdaad voldoende om te denken dat de rivier die de stad doorkruiste, gekanaliseerd was om zich aan te passen aan het raster). Teotihuacan 'hoofdrichtingen' worden dus geroteerd ten opzichte van de 'ware' hoofdrichtingen en om symbolische redenen nog een graad van elkaar gekanteld. Astronomie speelt hier een fundamentele rol, aangezien de meest redelijke verklaring de volgende is:

De T-oost-oriëntatie is een zonne-oriëntatie. Het is te dicht bij het oosten om een ​​speciale gebeurtenis in de beweging van de zon aan de horizon aan te geven (zonnewende en dagen van zenitpassage), maar de zon gaat onder in T-west op 13 augustus en 29 april, en deze twee data worden gescheiden door 260 dagen. Het is algemeen bekend dat de zogenaamde heilige kalender van Meso-Amerika (goed gedocumenteerd door de Maya's, maar waarschijnlijk afkomstig uit de zeer vroege beschaving en gecodificeerd rond 4 voor Christus) uit 260 dagen bestond. De oorsprong zou de passage van de zon op het zenit moeten zijn, wat natuurlijk afhangt van de breedtegraad en op die twee datums plaatsvond op de breedtegraad van de pre-klassieke plaats Izapa (zie Aveni 2001 voor een volledige bespreking). De T-oost-oriëntatie was dus waarschijnlijk een herinnering aan de heilige kalender van zonne-oorsprong. Wat voor ons hier vooral interessant is, is echter de T-noordoriëntatie, omdat die vrijwel zeker een stellaire oriëntatie is.

De as orthogonaal op T-noord (die, ter herinnering, niet evenwijdig is aan T-oost) wordt geïndividualiseerd door een nauwkeurige uitlijning tussen twee zogenaamde gepikte kruisen, gepikte symbolen ingesneden in de grond, één op een heuvel in het westen van de horizon en de andere in het centrum van de stad. Deze uitlijning wijst op de ondergang van de Pleiaden rond 1-4 na Christus, en dit asterisme had een heliacale opkomst ongeveer op dezelfde dag van de zenitpassage van de zon (18 mei) en culmineerde ook nabij het zenit (Dow 1967). Teotihuacan stortte een paar eeuwen daarna in en het is daarom onwaarschijnlijk dat Teotihuacan-astronomen zich konden realiseren dat de uitlijning niet meer nauwkeurig was vanwege precessie.

Martin Gray is een cultureel antropoloog, schrijver en fotograaf, gespecialiseerd in de studie van bedevaartstradities en heilige plaatsen over de hele wereld. Gedurende een periode van 40 jaar heeft hij meer dan 2000 bedevaartsoorden in 165 landen bezocht. De World Pilgrimage Guide op sacralsites.com is de meest uitgebreide bron van informatie over dit onderwerp.

Reisgidsen over Mexico

Martin beveelt deze reisgidsen aan 

Aanvullende informatie over Teotihuacan op oude wijsheid.