Tiahuanaco (Tiwanaku)

Begin januari 1998 kocht ik een oude Volkswagenbus en begon aan een lange rit naar de benedenloop van Zuid-Amerika. In het volgende jaar, 22,000 mijl wandelend over ruige bergwegen en modderige junglepaden, bezocht en fotografeerde ik meer dan 150 heilige plaatsen en krachtplaatsen in veertien verschillende landen. Acht maanden na de reis beklom ik de Altiplano-regio's van Peru en Bolivia om tien weken kriskras door de Andes-bergen te trekken. De Andes bracht verschillende grote culturen voort, waaronder de Inca en die van Tiahuanaco (ook wel gespeld als Tiwanaku). Hoewel het Inca-rijk beter bekend is en zijn sites talrijker en visueel opmerkelijker zijn, is Tiahuanaco het echte heilige centrum van de Andes-regio (een eerdere naam van de site was taypicala, wat de 'rots in het midden' betekent).

Nu bijna volledig in puin, is Tiahuanaco voor Zuid-Amerika wat de Grote Piramide is voor Egypte en de stenen ring van Avebury voor Engeland. Op twaalf mijl van de kust van het heilige Titicacameer, was Tiahuanaco de bron van de scheppingsmythen, de sociale orde en de buitengewone preoccupatie met astronomie die duizenden jaren Andescultuur onderschreef. Maar hoe belangrijk het ook is, Tiahuanaco blijft een raadsel. Dit is niet omdat de ruïnes niet zijn opgegraven of bestudeerd. De reden voor het blijvende mysterie van Tiahuanaco komt veeleer voort uit enkele van zijn structuren - en de astronomische uitlijning van die structuren - die wijzen op een waarschijnlijke bouwperiode die veel ouder is dan enige andere monumentale archeologische vindplaats in heel Zuid-Amerika.

Toen ik vanaf het Titicacameer naar Tiahuanaco reed (waar ik een aantal dagen had gekampeerd op de eilanden van de zon en de maan), merkte ik dat ik weer aan verschillende vragen dacht die bij me waren geweest tijdens mijn lange reizen vanuit Sedona. Werd Zuid-Amerika oorspronkelijk bewoond door paleo-indianen die over de Bering-landbrug liepen tijdens voorbije eeuwen van poolijstijd (de orthodoxe veronderstelling) of waren er reeds bestaande verfijnde culturen die op mysterieuze wijze waren verdwenen (de alternatieve theorie)? Was er enige feitelijke realiteit achter de vele Andes-mythen van grote rampen en enorme overstromingen in archaïsche tijden? Wie was de legendarische held/redder Viracocha die zogenaamd de beschaving opnieuw in de Andes-regio's zou hebben gezaaid na de catastrofe? En wat is de betekenis achter de verbazingwekkende verhalen over contact, zelfs vestiging, uit het mythische land Atlantis?

Hier is een variant van de mythe van Viracocha. Lang geleden, in een vergeten tijd, beleefde de wereld een verschrikkelijke storm met enorme overstromingen. Het land werd gedompeld in een periode van absolute duisternis en ijskoude kou, en de mensheid was bijna uitgeroeid. Enige tijd na de zondvloed verrees de scheppende god Viracocha uit de diepten van het Titicacameer. Viracocha reisde eerst naar het eiland Titicaca (nu Isla del Sol of het eiland van de zon genoemd) en beval de zon, de maan en de sterren op te komen. Vervolgens ging Viracocha naar Tiahuanaco (wiens oorspronkelijke naam, taypicala, 'de rots in het midden' betekent), vormde Viracocha nieuwe mannen en vrouwen uit stenen en begon de herbevolking van de wereld door ze naar de vier wijken te sturen. Met verschillende helpers reisde Viracocha vervolgens vanuit Tiahuanaco (ook geschreven als Tiwanaku) en bracht beschaving en vrede waar hij ook ging. Bekend onder andere namen, waaronder Kon Tiki en Tunupa, zou hij een bebaarde, blauwogige, blanke man van groot postuur zijn geweest. Een leraar en een genezer, een wonderdoener en een astronoom, Viracocha wordt ook gecrediteerd voor het introduceren van landbouw, schrijven en metallurgie.

Ik las al twintig jaar over Viracocha's pelgrimstocht naar Tiahuanaco en was betoverd dat ik er eindelijk zelf was aangekomen. Het eerste wat me opviel is dat Tiahuanaco geen groots visueel spektakel is zoals de ruïnes van Machu Picchu, Palenque of Teotihuacan. Het uitgegraven centrale deel van de stad is relatief klein en men kan er in een kwartier doorheen lopen. Bovendien zijn er niet veel bouwwerken te zien, omdat er door de eeuwen heen zoveel is gestolen en afgevoerd. Het volgende dat ik opmerkte, was dat de site veel, veel ouder leek dan de primaire bouw- en bewoningsperiode die in de orthodoxe archeologietheorie wordt gepostuleerd. Deze conventionele theorie gaat ervan uit dat de beschaving die Tiahuanaco voortbracht rond 600 voor Christus ontstond en kort na 1000 na Christus in verval raakte. Toch klopte er iets aan deze relatief recente datering niet met mijn indruk van de plek. Met meer dan dertig jaar ervaring in het verkennen en fotograferen van vele honderden archeologische ruïnes, heb ik een gevoel ontwikkeld voor het peilen van de oudheid van deze plaatsen, en de overblijfselen van Tiahuanaco voelden veel ouder aan dan slechts 2500 jaar. De oriëntatie van de site was ook anders; het had een zeer ongebruikelijke stijl. Het leek te zijn ontworpen en vervaardigd door een volk met artistieke, wetenschappelijke en filosofische gevoeligheden die duidelijk anders waren dan die van andere precolumbiaanse culturen.

Ditzelfde soort gevoel motiveerde Arthur Posnansky, een Duits-Boliviaanse geleerde, om Tiahuanaco bijna vijftig jaar uitputtend te bestuderen. Posnansky woonde bij de ruïnes en was er goed mee vertrouwd. Hij merkte tientallen dingen op die niet konden worden verklaard door de conventionele archeologische theorie, noch in het chronologische kader ervan pasten. Overal op het terrein lagen bijvoorbeeld enorme steenblokken die geen bekende precolumbiaanse cultuur had weten te vervaardigen of te vervoeren. Nog verbazingwekkender was dat de ruimtelijke rangschikking van deze structuren - ten opzichte van elkaar en ten opzichte van de sterren erboven - aangaf dat de oorspronkelijke ingenieurs van de locatie een zeer geavanceerde kennis van astronomie, geomantie en wiskunde hadden. Laten we een korte rondleiding maken door enkele van deze structuren en nadenken over hun opmerkelijke kwaliteiten.

Tiahuanaco heeft vier (overlevende) primaire structuren, genaamd de Akapana-piramide, het Kalasasaya-platform, de ondergrondse tempel en de Puma Punku. De ceremoniële kern van Tiahuanaco was omgeven door een immense kunstmatige gracht die volgens archeoloog Alan Kolata "niet bedoeld was om de Tiwanaku-elite van een verdedigingsstructuur te voorzien... maar het heilige eiland Titicaca, de mythische plek van de schepping van de wereld en het ontstaan ​​van de mens.” Verder commentaar gevend op dit idee van de mythische centrale plaats van Tiahuanaco, legt Kolata uit dat “de echte naam van Tiwanaku Taypikhala was, 'de steen in het midden'. Zo'n naam had een geocentrische en etnocentrische betekenis, wat betekende dat de stad niet alleen werd opgevat als de politieke hoofdstad van de staat, maar ook als het centrale punt van het universum.

De Akapana-piramide, ook wel de heilige berg van Tiahuanaco genoemd, is een sterk geërodeerde piramide met zeven niveaus die ongeveer 200 meter lang is en bijna 17 meter hoog. Net als de nabijgelegen ondergrondse tempel en de Kalasasaya, is de Akapana precies georiënteerd op de windrichtingen. Elk van de zeven niveaus is gebouwd met prachtig uitgesneden en nauwkeurig samengevoegde blokken die werden geconfronteerd met panelen die ooit waren bedekt met metalen platen, houtsnijwerk en schilderijen. In het midden van de vlakke top van de Akapana is een kleine, verzonken binnenplaats aangelegd in de vorm van een vierkant bovenop een perfect kruis; deze binnenplaats is ook georiënteerd op de windrichtingen. Recente opgravingen van deze binnenplaats, het interieur van de piramide en het terrein eronder hebben een onverwacht, verfijnd en monumentaal systeem van onderling verbonden oppervlakte- en ondergrondse kanalen onthuld. Deze kanalen brachten het op de top verzamelde water naar beneden en door de zeven niveaus, waar het onder het maaiveld uitkwam, opging in een groot ondergronds afvoersysteem onder de burgerlijke / ceremoniële kern van Tiwanaku en uiteindelijk in het Titicacameer stroomde.

Als commentaar op deze magnifieke techniek zegt Kolata: “Het is duidelijk dat het complexe systeem van het aftappen van de Akapana geen structurele noodzaak was. Een veel eenvoudiger en kleiner aantal kanalen had het opgehoopte water van de top kunnen afvoeren. In feite is het systeem dat door de architecten van Akapana is geïnstalleerd, hoewel buitengewoon functioneel, overontwikkeld, een stuk technisch steenhouwen en schrijnwerk dat pure virtuositeit is. Kolata vraagt ​​zich verder af waarom al dit werk is gedaan en concludeert dat “de Akapana door de mensen van Tiwanaku werd bedacht als hun belangrijkste embleem van de heilige berg, een simulacrum van de zeer zichtbare, natuurlijke berghuacas (heilige plaatsen) in het Quimsachata-gebergte....De Akapana was Tiwanaku's belangrijkste aardse heiligdom, een icoon van vruchtbaarheid en agrarische overvloed. Het was de berg in het centrum van de eilandwereld en heeft misschien zelfs het specifieke beeld opgeroepen van heilige bergen op het Titicaca-eiland van de zon. In deze context was de Akapana de belangrijkste huaca van de kosmogene mythe, de berg van menselijke oorsprong en opkomst, die een specifieke mytho-historische betekenis kreeg.”

Ook het bouwwerk dat bekend staat als de Puma Punka spreekt tot de verbeelding. Het lijken de overblijfselen te zijn van een grote kade en een massief, uit vier delen bestaand, nu ingestort gebouw, en dit is logisch omdat het Titicacameer lang geleden grensde aan de oevers van Tiahuanaco, nu twaalf mijl landinwaarts vanaf het meer. Een van de bouwblokken waaruit de pier is gemaakt, weegt naar schatting 440 ton (gelijk aan bijna 600 full-size auto's) en verschillende andere blokken wegen tussen de 100 en 150 ton. De steengroeve voor deze gigantische blokken lag aan de westelijke oever van Titicaca, zo'n vijftien kilometer verderop. Er is geen bekende technologie in de oude Andes-wereld die stenen van zo'n enorm gewicht en grootte zou kunnen hebben vervoerd. Het Andesvolk van 500 na Christus, met hun eenvoudige rieten boten, zou ze zeker niet hebben kunnen verplaatsen. Zelfs vandaag, met de moderne vooruitgang in techniek en wiskunde, zouden we zo'n structuur niet kunnen maken. Hoe werden deze monsterlijke stenen verplaatst en wat was hun doel? Posnansky suggereerde een antwoord, gebaseerd op zijn studies van de astronomische uitlijningen van Tiahuanaco, maar dat antwoord wordt als zo controversieel, zelfs onmogelijk beschouwd, dat het al meer dan vijftig jaar door de wetenschappelijke gemeenschap wordt genegeerd en gecensureerd. Als zodanig heeft het de reguliere geschiedenisboeken niet gehaald en daarom kent bijna niemand de verbazingwekkende implicaties van Posnansky's bevindingen.

Vlakbij de Puma Punka en de Akapana-piramide bevinden zich de Kalasasaya-compound en de zogenaamde ondergrondse tempel. Het was in deze structuren dat Posnansky de ontdekkingen deed die hem ertoe brachten zowel een grote ouderdom voor Tiahuanaco als een buitengewoon gebruik te suggereren. Als onderdeel van zijn studie had Posnansky nauwkeurig onderzoek gedaan naar alle belangrijke structuren van Tiahuanaco. De Kalasasaya-structuur, een rechthoekige omheining van ongeveer 450 voet bij 400 voet, werd afgebakend door een reeks verticale stenen pilaren (de naam Kalasasaya betekent "de staande pilaren") en had een oost-west oriëntatie. Gebruikmakend van zijn metingen van de zichtlijnen langs deze stenen pilaren, de oriëntatie van de Kalasasaya en de opzettelijk bedoelde afwijkingen van de kardinale punten, kon Posnansky aantonen dat de uitlijning van de structuur was gebaseerd op een astronomisch principe dat de obliquiteit wordt genoemd. van de ecliptica.

Deze term, de helling van de ecliptica, verwijst naar de hoek tussen het vlak van de baan van de aarde en dat van de hemelevenaar, momenteel gelijk aan ongeveer 23 graden en 27 minuten. De kanteling van de schuine stand verandert echter zeer langzaam over een lange tijdsperiode. De cyclische variatie varieert tussen 22 graden, 1 minuut en 24 graden, 5 minuten over een periode van 41,000 jaar of 1 graad in 7000 jaar (deze cyclus moet niet worden verward met de beter bekende precessiecyclus van 25,920 jaar of 1 graad beweging). elke 72 jaar). Het cijfer dat Posnansky bepaalde voor de helling van de ecliptica ten tijde van de bouw van de Kalasasaya was 23 graden, 8 minuten en 48 seconden. Op basis van deze berekeningen kon Posnansky de oorspronkelijke constructie van de Kalasasaya en Tiahuanaco dateren op 15,000 v.Chr. Deze datum werd later bevestigd door een team van vier vooraanstaande astronomen van verschillende prestigieuze universiteiten in Duitsland.

Deze oorspronkelijke bouwdatum, die veel ouder is dan mogelijk wordt geacht door het heersende paradigma van de geschiedenis, werd (en wordt nog steeds) belachelijk gemaakt door reguliere archeologen en prehistorici. Maar het is niet zo eenvoudig om Posnansky's bevindingen te verwerpen, aangezien er andere mysteries zijn met betrekking tot Tiahuanaco die de grote oudheid van de vindplaats lijken te bevestigen. Hiertoe behoren de oude mythen van Tiahuanaco (uit de hele Andes-regio) die vertellen over de oprichting en het gebruik ervan in een tijd vóór de zondvloed; de wetenschappelijke studies die aantonen dat er inderdaad zo'n twaalfduizend jaar geleden een catastrofale overstroming heeft plaatsgevonden; de gebruiksvoorwerpen, gereedschappen en de fragmenten van menselijke skeletten die vermengd zijn met de diepste lagen van de alluvia van de overstroming (wat wijst op menselijk gebruik van de locatie voorafgaand aan de grote overstroming); en de vreemde gravures van bebaarde, niet-Andes-mensen die rond de site te vinden zijn (vol met sculpturale en iconografische details die uniek zijn op het westelijk halfrond).

Posnansky en andere schrijvers zoals Graham Hancock, Zecharia Sitchin en Ivar Zapp hebben gesuggereerd dat deze bevindingen en de astronomische uitlijning van de vindplaats sterk wijzen op de waarschijnlijkheid dat de oorspronkelijke Tiahuanaco-beschaving vele duizenden jaren bloeide vóór de periode die door conventionele archeologen. In plaats van te stijgen en te dalen gedurende de twee millennia rond de tijd van Christus, heeft Tiahuanaco mogelijk bestaan ​​tijdens de veel oudere tijd van de laatste ijstijd, zo'n 15,000 tot 20,000 jaar geleden. De implicaties hiervan zijn werkelijk verbluffend. Tiahuanaco kan (samen met Teotihuacan in Mexico, Baalbek in Libanon en de Grote Piramide in Egypte) een overgebleven fragment zijn van een lang verloren beschaving.

Wie waren de mensen van deze verloren beschaving en waar bevond het zich? Lezers die geïnteresseerd zijn in het verkennen van deze mysteries zullen genieten van het fascinerende boek van Hancock, Vingerafdrukken van de goden. Ter ondersteuning van zijn radicale ideeën over de grote oudheid van Tiahuanaco, levert Hancock opzienbarend bewijs dat de kustlijn van Zuid-Amerika buitengewoon nauwkeurig in kaart was gebracht lang voordat dat continent door Europeanen werd 'ontdekt'. Kaarten zoals de Piri Reis-kaart uit 1513 en de Oronteus Finaeus-kaart uit 1531 geven de kustlijn van zuidelijk Zuid-Amerika weer en tonen - op dezelfde kaart - nauwkeurig de subglaciale topografie van het nabijgelegen Antarctica onder de grote ijslaag. (Beide kaarten hebben aantekeningen op hun grenzen die zeggen dat ze zijn gekopieerd uit veel eerdere bronnen.) Simpel gezegd betekent dit dat een onbekende beschaving duizenden jaren voordat Europeanen het voor het eerst zagen het toen ijsvrije continent Antarctica had verkend en nauwkeurig in kaart had gebracht. 1818.

Hebben deze zelfde schimmige mensen de raadselachtige stad Tiahuanaco gebouwd en gebruikt? En zo ja, wat is er van hen geworden? Is het niet veelbetekenend dat zowel oude mythen als hedendaagse geologische studies vertellen over grote overstromingen die zo'n twaalfduizend jaar geleden de hoge Andes-altiplano overspoelden? Er zijn parallelle mythen over overstromingen die de beschaving vernietigen en die in bijna alle oude culturen van de wereld voorkomen, uit dezelfde periode. Wat was de aard van deze overstromingen? Wat veroorzaakte ze? Met behulp van de calendrische wiskunde van archeoastronomie om de mythen te ontcijferen, kunnen we specifieke tijden onderscheiden van kometen en continentverschuivende aardbevingen die de menselijke beschaving in de prehistorie troffen.

Velikovsky heeft getheoretiseerd dat een enorm stuk rots van de planeet Jupiter is afgeslingerd en dat het als een komeet door het binnenste zonnestelsel raasde, bijna in botsing kwam met de aarde en catastrofes veroorzaakte waarover in talloze oude mythologieën wordt gesproken. Meer recentelijk hebben andere wetenschappers mogelijke oorzaken gesuggereerd voor de grote rampen, zoals het kosmische object van 9600 v. Zoals het volgende citaat van Plato ons eraan herinnert, hebben grote rampen de aarde in de afgelopen eeuwen vele malen bezocht en zullen dat zeker weer doen.

... met jou en andere volkeren keer op keer is het leven pas onlangs verrijkt met brieven en alle andere benodigdheden van de beschaving wanneer opnieuw, na de gebruikelijke periode van jaren, de stortvloeden van de hemel als een pest naar beneden komen en alleen de onbeschoften achterlaten en ongeletterden onder jullie. En zo begin je opnieuw als kinderen, niets wetend van wat er in de oudheid bestond, hier of in je eigen land.

Martin Gray is een cultureel antropoloog, schrijver en fotograaf, gespecialiseerd in de studie van bedevaartstradities en heilige plaatsen over de hele wereld. Gedurende een periode van 40 jaar heeft hij meer dan 2000 bedevaartsoorden in 165 landen bezocht. De World Pilgrimage Guide op sacralsites.com is de meest uitgebreide bron van informatie over dit onderwerp.

Aanvullende informatie over Tiahuanaco op oude wijsheid.