Inleiding tot Egyptische heilige plaatsen

De Egyptische beschaving in zijn karakteristieke vorm kwam plotseling en op mysterieuze wijze tevoorschijn uit de prehistorie rond 3100 voor Christus. Hoewel de aard van de Egyptische samenleving door de eeuwen heen een proces van langzame verandering onderging, bleven veel van haar uiterlijke kenmerken in een periode over, 3000 jaar later, toen het land werd geregeerd door Griekssprekende Ptolemaeën en daarna door de Romeinse keizers. Het grootste deel van onze kennis van het oude Egypte betreft de geschiedenis en cultuur van het Egyptische hof dat zich concentreerde op een erfelijk 'goddelijk' koningschap aan het hoofd van een machtig administratief apparaat. Egyptologen hebben de families van koningen of farao's gegroepeerd in eenendertig dynastieën die leidden tot de tijd van de verovering van Egypte door Alexander de Grote in 332 v.Chr. De geordende heerschappij onder de farao's werd echter tweemaal onderbroken. Het oude koninkrijk (dynastieën 3-6) stortte in rond 2280 v.Chr. Door wat een sociale revolutie lijkt te zijn. Na iets meer dan twee eeuwen werd de orde hersteld tijdens het Middenrijk (dynastieën 11 en 12). De tweede ineenstorting, die laat in de 18e eeuw voor Christus begon, was grotendeels te wijten aan de invallen van de Aziatische Hyksos, die een tijdlang een groot deel van Egypte regeerde. Het nieuwe koninkrijk werd gesticht rond 1575 v.Chr. En bloeide ongeveer 500 jaar (dynastieën 18-20).

Een uitgebreid en nauwkeurig beeld van de ontwikkeling van de Egyptische beschaving is echter niet zo duidelijk als de voorgaande chronologische lijst impliceert. Kort gezegd, terwijl de hiëroglyfische taal van de Egyptenaren door Champollion in 1822 werd ontcijferd en opeenvolgende generaties archeologen bewonderenswaardig werk hebben verricht bij het opgraven, bewaren en meten van de monumentale architectuur van de Egyptenaren, weet de huidige Egyptologische 'wetenschap' vrijwel niets over de oorsprong van de Egyptische beschaving en de fundamentele filosofie die eraan ten grondslag lag. Deze kwestie is veel te ingewikkeld om in dit essay te behandelen, maar een paar citaten van Egyptische specialisten zullen mijn lezers attent maken op de zeer beperkte kennis die we hebben over de oude Egyptische cultuur en, in het bijzonder, de oorsprong ervan.

Van de briljante en zelf beschreven 'bedrieglijke' Egyptoloog John Anthony West, leren we dat: "Het is pas in de allerlaatste stadia van Egypte, in de Macedonische en Ptolemeïsche tijd (beginnend in 332 voor Christus), dat alles wat lijkt op onze vorm van geschiedenis De Egyptische geschiedenis, zoals die nu is, is afgeleid van inscripties die als ritueel worden erkend in plaats van feit. Om een ​​bepaalde reden verzetten zowel geleerden als populisten zich ertegen om de niet-gespecialiseerde lezer de feitelijke voorlopige stand van zaken te vertellen, terwijl ze in de literatuur staan bedoeld voor de specialist, er is nauwelijks een zin die niet is afgedekt met voorwaardelijke en gekwalificeerd door struikgewas van voetnoten. " Verder vertelt West ons dat: "De wetenschappen, artistieke en architecturale technieken en het hiëroglyfische systeem vertonen vrijwel geen tekenen van een periode van 'ontwikkeling'; veel van de prestaties van de vroegste dynastieën werden nooit overtroffen, of zelfs later geëvenaard. Dit verbazingwekkende feiten worden gemakkelijk toegegeven door orthodoxe Egyptologen, maar de omvang van het mysterie dat het met zich meebrengt is vakkundig onderschat, terwijl de vele implicaties ervan niet worden genoemd ........ Elke geleerde die ooit Egypte heeft bestudeerd, moest erkennen dat het corpus van de kennis was in het begin wonderbaarlijk compleet: zoals Athena die volledig uit het hoofd van Zeus springt. De predynastische overblijfselen vertonen geen overblijfselen van schrijven, maar toen de hiërogliefen verschenen, deden ze dat in volledige vorm en samenhang. Naarmate wetenschappers hun studies aandrongen in verschillende aspecten van Egypte, telkens gaat de draad terug naar de vroegste geregistreerde perioden en gaat dan abrupt verloren. "

Andere wetenschappers onderschrijven deze verklaringen. De bekende egyptoloog Ernst Renan schreef: "Egypte lijkt in het begin oud, volwassen, alsof het land nooit de jeugd heeft gekend. De beschaving heeft geen kinderschoenen en zijn kunst, geen archaïsche periode. De beschaving van het oude koninkrijk begon niet in kinderschoenen - het was al volwassen. " Op soortgelijke wijze merkt de historicus PJ Wiseman op: "Er is door de recente opgraving geen meer verrassend feit ontdekt dan de plotselingheid waarmee de Egyptische beschaving is verschenen. In plaats van de oneindig trage verwachte ontwikkeling, is het duidelijk geworden dat de Egyptische kunst en wetenschap plotseling ineenstortten de wereld." Kort samengevat, een artikel in het januari-nummer 1995 van het tijdschrift National Geographic stelde: "Geleerden puzzelen over de cryptische archieven en de fundamentele vragen over het Oude Koninkrijk zijn onbeantwoord gebleven." Terwijl archeologische opgravingen steeds uitgebreider in de zandgrenzen van de rivier de Nijl sonderen, blijft het bewijs absoluut geen enkele overgang onthullen tussen de Egyptische beschaving van de oude, middelste en nieuwe koninkrijken met de paleolithische en neolithische culturen die eerder in het gebied woonden.

Gezien de erkenning door de archeologische gemeenschap van haar onwetendheid over de meest fundamentele aspecten van de oude Egyptische beschaving, vindt de huidige auteur het belangrijk om aandacht te vestigen op twee zaken die rechtstreeks op het onderwerp betrekking hebben: namelijk de nogal arrogante weigering door zowel het verleden als huidige Egyptologische gemeenschap om de oude mythen over het ontstaan ​​van de Egyptische beschaving te beschouwen, en nauw daarmee verbonden, de even arrogante neiging van de meeste Egyptologen om aannames te doen en 'feitelijke' uitspraken te doen over de oorsprong en het gebruik van bepaalde architecturale structuren op het plateau van Gizeh. (Nogmaals, omdat deze zaken te complex zijn om hier in detail te worden behandeld, zullen ze slechts kort worden vermeld; lezers die geïnteresseerd zijn in een uitgebreidere discussie moeten de uitstekende werken van John Anthony West, Peter Tompkins, William Fix, Graham Hancock, Robert Bauval raadplegen en Andrew Collins, die elk worden vermeld in de bibliografieën op www.sacredsites.com)

Alleen omdat mythen niet kwantificeerbaar en onmiddellijk verifieerbaar zijn, net als bepaalde wetenschappelijke inspanningen, betekent niet dat hun inhoud moet worden verworpen omdat ze authenticiteit of relevantie missen. In plaats van mythe, zoals zoveel hedendaagse wetenschappers, te verslechteren naar het rijk van bijgeloof en sprookjes voor kinderen, zouden de tegenstanders hun bekrompen, bijziende gezichtspunten moeten verbreden, hun intelligentie moeten gebruiken en proberen de mythen te ontcijferen omdat ze zo uitstekend zijn ontcijferde de oude hiërogliefen. Een mythe die zeker veel meer wetenschappelijke aandacht moet krijgen, is die in de Timaeus-dialogen van Plato (428 - 348 / 7 BC). Hierin vermeldt Plato dat de Egyptische priesters Solon vertelden hoe een mysterieus volk uit een plaats genaamd Atlantis een groot deel van het Middellandse-Zeegebied, inclusief Egypte, "zo'n negenduizend jaar" was binnengevallen. Edgar Cayce, de Amerikaanse helderziende, gaf aan dat de Grote Piramide althans in zijn ontwerpfase was begonnen rond 10,400 voor Christus. Deze twee verwijzingen naar de enorme oudheid van de piramide zijn interessant om te overwegen in verband met de astronomische kwestie van de precessionele beweging van het sterrenbeeld Orion. Edgar Cayce was zich niet bewust van de complexe wiskunde van precessionele verandering, noch dat astronomen die computers gebruiken nu hebben vastgesteld dat in 10,450 BC het patroon van Orion in de nachtelijke hemel precies de positie weerspiegelde van de piramides van Gizeh op de grond.

De huidige auteur, door naar deze kwestie te verwijzen, beweert niet dat hij gelooft (of niet gelooft) dat de oudste structuren in Egypte - de Sfinx en zijn tempels, de piramides op het plateau van Gizeh en het Oseirion in Abydos - de overblijfselen zijn van een oude Antlanteïsche beschaving. In plaats daarvan vestigt hij de nodige aandacht op het grove gebrek aan begrip dat voortvloeit uit de onderzoeksmethode die momenteel wordt toegepast door de gemeenschap van Egyptologische en archeologische wetenschappers. Het is onmogelijk dat een beschaving met zulke buitengewone wiskundige, filosofische, architecturale en artistieke capaciteiten (om maar enkele van zijn prestaties te noemen) zo plotseling is ontstaan ​​uit de extreem ruwe samenlevingen van het neolithische Egypte. Iets anders moet de grote bloei van de Egyptische dynastieke cultuur verklaren, en dit iets anders kan niet eenvoudigweg de invloeden zijn geweest die af en toe werden veroorzaakt door dwalende handelaren of worden toegeschreven aan een cluster van stammen buiten de Egyptische regio's. Nee, het iets waar we het nog over hadden was van een omvang en mate van ontwikkeling die op zijn minst gelijk was aan wat we nu kunnen zien van de Egyptische beschaving in het Oude Koninkrijk. We weten dit omdat er, zoals eerder vermeld, geen aanwijzingen zijn voor ontwikkelingsstadia in de vroege Egyptische beschaving, maar eerder het onvermijdelijke feit van de plotselinge en volledig ontwikkelde opkomst ervan. Egypte lijkt dus de erfgenaam te zijn van de kennis en verworvenheden van een eerdere - en nu mysterieus verborgen - beschaving die zelf het hoogtepunt moet zijn geweest van een ontwikkelingsperiode van meerdere eeuwen of zelfs millennia. Egypte is de zichtbare, zij het weinig begrepen, erfenis van een onzichtbare voorouderlijke cultuur. De huidige Egyptologen voelen zich uiterst ongemakkelijk bij dit idee omdat het hun gekoesterde veronderstellingen met betrekking tot de oorsprong en ontwikkeling van de oude beschaving verstoort. De mogelijkheid erkennen van een hoog ontwikkelde beschaving die lang aan de Egyptische en Mesopotamische culturen voorafging, betekent dat de hele chronologische basis van het huidige archeologische denken volledig moet worden herschreven.

De tweede kwestie waar ik de aandacht van de lezer op wil vestigen, betreft de veronderstellingen, die momenteel door de 'geleerden' van de Egyptologie als feiten zijn bekendgemaakt, met betrekking tot de oorsprong, de constructiemethoden en het gebruik van bepaalde monumentale structuren in de Egyptische woestijnen. Nogmaals, ik kan hier niet uitgebreid op deze kwesties ingaan (zie West, Tompkins en Hancock), maar zal heel sterk verklaren dat er geen hiërogliefen, geen schilderijen zijn, in feite geen enkel stukje bewijs dat de Sfinx of de Grote Piramide van het Gizeh-plateau werd eigenlijk gebouwd door de Egyptenaren van het Oude, Midden- of Nieuwe Koninkrijk. John Anthony West zegt hierover: "Dit is een van de grote eigenaardigheden van het oude Egypte. Moderne wetenschappers weten heel gedetailleerd over de Egyptische landbouw en productietechnieken - alles van het maken van sandalen tot goudsmeden. De grafschilderijen en friezen zijn gedetailleerd en expliciet op deze gebieden. Maar in de beschaving die, meer dan enig ander, zijn tijd, energie en kunst besteedde aan bouwen, wordt bijna niets expliciet getekend of geschreven over het onderwerp van bouwtechnieken. En wat weinige is, is onthullend of Rechtbanken worden vaak getoond aan de gang, maar er is geen voorbeeld van een architect aan het werk. Het is moeilijk om deze stilte, die meer dan drieduizend jaar Egyptische beschaving uitbreidt, als allesbehalve opzettelijk te zien, maar de reden daarvoor moet blijven vermoeden."

Er zijn in essentie nog twee soorten monumentale bouwwerken in Egypte: het piramide-type (sommige begrafenis, andere niet) en het tempeltype. Met betrekking tot de piramidevorm zijn de heersende archeologische veronderstellingen dat de Egyptenaren eerst oefenden met het bouwen van enorme funeraire structuren met de piramides van Saqqara en Dashur en vervolgens, nadat ze hun bouwtechnieken hadden geperfectioneerd, de verbazingwekkende piramides van het Gizeh-plateau bouwden, en bovendien de Sphinx . Een groeiend aantal andere onderzoekers is echter van mening dat deze chronologie achteruit is. De alternatieve interpretatie is dat het Egyptische volk uit de Dynastieke tijd de fantastische structuren in de woestijnen vond en probeerde ze te kopiëren en de kopieën te gebruiken om funeraire redenen. Ik zal deze kwestie in meer detail behandelen in het essay over de Grote Piramide, ook te zien op www.sacredsites.com.

Wat betreft de niet-piramide vorm van monumentale architectuur vinden we hier opnieuw twee basistypen: de graven en tempels van de koningen en koninginnen zoals die te vinden zijn in Abu Simbel en de Westelijke Jordaanoever in Luxor, en de heilige tempels van de Egyptische godheden die te vinden zijn in Edfu, Dendera, Abydos en Kom Ombo. Hoewel de tempels en graven van de koningen en koninginnen vaak het middelpunt waren van religieuze cultussen na de dood van deze koninklijke personen, duurden deze cultussen meestal niet meer dan een paar honderd jaar omdat ze al snel werden vervangen door nieuwe culten gewijd aan het leven of meer onlangs overleden koninklijke personages. Daarom worden de begrafenisstructuren van de koningen en koninginnen niet beschouwd als heilige plaatsen en bedevaartsoorden zoals de tempellocaties in Edfu, Dendera, Abydos en Kom Ombo. Met betrekking tot deze veel belangrijkere tempels legt Robert Lawlor uit dat voor de oude Egyptenaren "de tempel een centrum was voor het leren en verspreiden van een psychofysische en spirituele wetenschap wiens doel was om symbolische, intellectuele en fysieke technieken te onthullen en te ontwikkelen die perceptuele, gedrags- en fysiologische veranderingen in het menselijk organisme - een wetenschap met het doel geleidelijk aan te leiden naar het hoogst denkbare evolutionaire potentieel van de mensheid, naar het uiterlijk, dat wil zeggen van een goddelijke of supra-mens, een organisme dat de contingenties beheerst en dualiteiten van het sterfelijk bestaan ​​". (Voor meer hierover zie Lawlor's hoofdstuk, Ancient Temple Architecture, in Homage to Pythagoras, uitgegeven door Bamford, Christorpher)

Reisgidsen over Egypte

Martin beveelt deze reisgidsen aan