Geweldige Sphinx-feiten

Feiten over de Grote Sfinx van Egypte

De Sfinx is een symbool van Egypte geweest vanaf de oudheid tot heden. Het heeft de verbeelding van kunstenaars, dichters, avonturiers, wetenschappers en reizigers eeuwenlang geïnspireerd en ook eindeloze speculaties over zijn leeftijd, de betekenis en de geheimen die het zou kunnen hebben geïnspireerd.

Een beschrijving van de Grote Sfinx

• De grote sfinx van Gizeh is een immens stenen beeld van een wezen met het lichaam van een leeuw en het hoofd van een mens. Het grootste monumentale beeldhouwwerk in de oude wereld, het is gesneden uit een enkele nok van kalksteen 240 voet (73 meter) lang en 66 voet (20 meter) hoog.
• De Sfinx bevindt zich in een ondiepe depressie ten zuiden van de piramide van de farao Khafre (ook bekend als Chephren) aan de westelijke oever van de rivier de Nijl in de buurt van de stad Caïro.
• De rotslaag waaruit de Sphinx is gemaakt, varieert van een zachte gelige tot een harde grijze kalksteen. Het massieve lichaam is gemaakt van de zachtere steen, die gemakkelijk wordt geërodeerd, terwijl de kop wordt gevormd uit de hardere steen.
• Om het onderlichaam van de Sfinx te vormen, werden enorme blokken steen gewonnen uit de basisrots en deze blokken werden vervolgens gebruikt in het kernmetselwerk van de tempels direct voor en ten zuiden van de Sfinx.
• Ondanks de harde kwaliteit van de steen van het hoofd, is het gezicht zwaar beschadigd, en niet alleen door natuurlijke erosie. De neus ontbreekt volledig en de ogen en de gebieden rondom hen zijn ernstig veranderd van hun oorspronkelijke staat.
• Sommige geleerden geloven dat de Sfinx oorspronkelijk een baard had. Stukken van deze baard die door opgraving zijn ontdekt, bevinden zich in het British Museum in Londen en het Cairo Museum. Deze stukken kunnen echter dateren uit de tijd van het Nieuwe Koninkrijk van
  1570-1070 BCE.
• De Sphinx maakt deel uit van een complex van structuren dat ook de Sphinx-tempel bevat. Deze tempel, zoals de Grote Piramide en de Oseiron-tempel in Abydos in Zuid-Egypte, kan ook dateren uit de pre-dynastieke tijd.
• De artillerie van Napoleon wordt beschuldigd van het gebruik van het gezicht van de Sfinx voor schietoefeningen.

De geschiedenis van de sfinx

• Volgens de orthodoxe Egyptologie werd de Sfinx in de 4th-dynastie (2575 - 2467 BCE) gebouwd door de farao Khafre. Een opeenstapeling van bewijsmateriaal, zowel archeologisch als geologisch, geeft echter aan dat de Sfinx veel ouder is dan de 4th-dynastie en alleen tijdens zijn bewind door Khafre werd hersteld.
• Er zijn geen inscripties op de Sfinx, of op een van de tempels die daarmee verbonden zijn, die het bewijs leveren van constructie door Khafre. De zogenaamde 'Inventory Stele' (onbedekt op het Gizeh-plateau in de 19e eeuw) vertelt dat de farao Khufu (Cheops) - de voorganger van Khafre - een tempel bestelde die naast de Sphinx was gebouwd, wat natuurlijk betekent dat de Sphinx er al was, en kon dus niet door Khafre zijn gebouwd.
• Een veel grotere leeftijd voor de Sfinx is gesuggereerd door RA Schwaller de Lubicz, gebaseerd op geologische overwegingen. Schwaller de Lubicz merkte op en recente geologen (zoals Robert Schoch, hoogleraar geologie aan de Universiteit van Boston) hebben bevestigd dat de extreme erosie op het lichaam van de Sphinx niet het gevolg kan zijn van wind en zand, zoals algemeen is aangenomen, maar was eerder het resultaat van water.
• Geologen zijn het erover eens dat in het verre verleden Egypte werd blootgesteld aan ernstige overstromingen. Winderosie kan niet plaatsvinden wanneer het lichaam van de Sphinx bedekt is met zand en de Sphinx al bijna de afgelopen vijfduizend jaar in deze toestand verkeert - sinds de vermeende tijd van zijn 4th Dynasty-constructie.
• Als door de wind geblazen zand verantwoordelijk zou zijn voor de diepe erosie van de Sfinx, zouden we verwachten bewijs te vinden van dergelijke erosie op andere Egyptische monumenten gebouwd van vergelijkbare materialen en gedurende een vergelijkbare periode blootgesteld aan de wind. Het feit is echter dat zelfs op constructies die meer zijn blootgesteld aan het door de wind geblazen zand, er minimale effecten zijn van erosie, omdat het zand niet veel meer heeft gedaan dan het oppervlak van de aangeklede stenen reinigen.
• Het doel van de Sfinx is niet bekend. Sommige orthodoxe archeologen nemen aan dat het een gedenkteken voor een farao was of dat het functioneerde als een soort talisman of beschermgod. Andere wetenschappers geloven echter dat de Sfinx functioneerde als een astronomisch observatieapparaat dat de positie van de rijzende zon markeerde op de dag van de lente-equinox in de tijd van Leo de Leeuw, die duurde van 10,970 tot 8810 BCE. Deze interpretatie wordt ondersteund door de leoninevorm van de Sfinx.
• In 1798, toen Napoleon naar Egypte kwam, werd de Sfinx tot aan zijn nek in zand begraven. Tussen 1816 en 1858 probeerde een reeks avonturiers en antiquariaten, waaronder Giovanni Caviglia, Auguste Mariette en Gaston Maspero, het zand rond het lichaam van de Sphinx te verwijderen, maar werden beiden gedwongen het project te verlaten vanwege de enorme hoeveelheid zand. Ten slotte was de Franse ingenieur Emil Baraize erin geslaagd om tussen 1925 en 1936 het zand te ruimen om de basis van de Sfinx te onthullen.

The Mystery of the Sphinx

• Edgar Cayce (1877-1945) de 'slapende profeet' had het vermogen om zichzelf in een diepe trance te brengen. Hij verklaarde in sommige van zijn trances dat Egypte de repository was voor archieven van de vermeende beschaving van Atlantis, rond 10,500 BC Deze repository was een ondergrondse bibliotheek, de Hall of Records genaamd, "die de wijsheid van Atlantis bevatte. Cayce beweert dat de Sfinx wijst in de richting van de 'Hall of Records'. In zijn lezing staat: 'Er is een kamer of doorgang van de rechter voorpoot van de [Sphinx] naar deze ingang van de Hall of records of kamer.'
• In de 1980's en 1990's heeft de Edgar Cayce Foundation in Egypte rond de Sphinx onderzoek gedaan om de lezing van Cayce te verifiëren. Hoewel onderzoekers van over de hele wereld op zoek zijn gegaan naar deze kamer met zeer geavanceerde instrumenten, hebben ze de Hall of Records niet gevonden. "
• Er zijn drie passages in of onder de Sfinx, twee van obscure oorsprong. De bekende oorzaak is een korte doodlopende schacht achter de kop die in de negentiende eeuw is geboord. Er zijn geen andere tunnels of kamers in of onder de Sfinx bekend. Een aantal kleine gaten in het Sphinx-lichaam kan betrekking hebben op steigers op het moment van snijden.

Het pre-dynastieke tijdperk van de sfinx

• Bewijs dat duidt op een constructieperiode voor de Sphinx - in sterke mate voorafgaand aan de 4e-dynastie - kan misschien worden aangegeven door de astronomische betekenis van zijn vorm, namelijk die van een leeuw. Ongeveer om de tweeduizend jaar (2160 om precies te zijn), en vanwege de precessie van de equinoxen, komt de zon op de lente-equinox op tegen de stellaire achtergrond van een ander sterrenbeeld. De afgelopen tweeduizend jaar was dat sterrenbeeld Vissen de vis, symbool van het christelijke tijdperk. Voorafgaand aan het Vissentijdperk was het het tijdperk van Ram de Ram, en daarvoor was het het tijdperk van Stier de Stier. Het is interessant om op te merken dat tijdens de eerste en tweede millennia voor Christus, ongeveer het tijdperk van Ram, ram-georiënteerde iconografie gebruikelijk was in het dynastieke Egypte, terwijl tijdens het tijdperk van de Stier de Bull-cult ontstond in het Minoïsche Kreta. Misschien gebruikten de bouwers van de Sfinx ook astrologische symboliek bij het ontwerpen van hun monumentale sculptuur. Geologische bevindingen geven aan dat de Sfinx mogelijk ergens vóór 10,000 voor Christus is gebeeldhouwd, en deze periode valt samen met het tijdperk van Leeuw de Leeuw, dat duurde van 10,970 tot 8810 voor Christus.
• Verdere ondersteuning voor dit enorme tijdperk van de sfinx komt van een verrassende hemel-aarde correlatie bewezen door geavanceerde computerprogramma's zoals Skyglobe 3.6. Deze computerprogramma's kunnen op elk moment in het verre verleden of in de toekomst nauwkeurige afbeeldingen genereren van elk deel van de nachthemel, gezien vanaf verschillende plaatsen op aarde. Graham Hancock legt in Heaven's Mirror uit dat 'computersimulaties aantonen dat in 10,500 voor Christus het sterrenbeeld Leo de zon op de lente-equinox huisvestte - dat wil zeggen een uur voor zonsopgang in dat tijdperk zou Leo achterover in de oostelijke richting op de horizon hebben gelegen op de plaats waar de de zon zou spoedig opkomen. Dit betekent dat de leeuwachtige Sfinx, met zijn oostelijke oriëntatie, die ochtend direct naar het ene sterrenbeeld aan de hemel zou hebben gekeken dat redelijkerwijs als zijn eigen hemelse tegenhanger kan worden beschouwd. '

Restauratie van de sfinx

• Reparaties aan de Sfinx zijn door de eeuwen heen gemaakt door de Farao's Tuthmosis IV en Ramses II, en ook tijdens de Romeinse tijd. Restauratiepogingen zijn tot op de dag van vandaag voortgezet, maar de Sfinx blijft verslechteren vanwege de niet aflatende wind, vochtigheid en de steeds toenemende smog uit het nabijgelegen Caïro.
• In de 1980's werden gedurende een periode van zes jaar meer dan 2000 kalksteenblokken toegevoegd aan het lichaam van de Sfinx en verschillende chemicaliën werden geïnjecteerd in de hoop de verdere verslechtering ervan te voorkomen. Deze behandeling was niet succesvol en droeg zelfs bij aan de verslechtering. In 1988 verkruimelde de linkerschouder en vielen de blokken eraf. Huidige pogingen tot herstel staan ​​onder controle van de archeologen van de Supreme Council of Antiquities.

Martin Gray is een cultureel antropoloog, schrijver en fotograaf, gespecialiseerd in de studie van bedevaartstradities en heilige plaatsen over de hele wereld. Gedurende een periode van 40 jaar heeft hij meer dan 2000 bedevaartsoorden in 165 landen bezocht. De World Pilgrimage Guide op sacralsites.com is de meest uitgebreide bron van informatie over dit onderwerp.

Voor meer informatie:

Grote Sfinx van Gizeh.

http://www.sacred-destinations.com/egypt/giza-sphinx

Reisgidsen over Egypte

Martin beveelt deze reisgidsen aan