Einsedeln

In de Duitse taal het woord einsied betekent kluizenaar, en het grootste pelgrimsheiligdom van Zwitserland, de abdij van Einsiedeln, ontleent zijn naam aan de 'plaats van de kluizenaars'. Hoewel legendes aangeven dat de site in de voorchristelijke tijd heilig was, begon de historische bekendheid in het begin van de 9e eeuw. In 835 verliet Meinrad, een jonge edelman die monnik was geweest in het klooster van Reichenau, het klooster om een ​​kluizenaarsleven te leiden in de diepe bossen van Noordoost-Zwitserland. Hij woonde 26 jaar alleen in het bos met twee kraaien als enige metgezellen. In 861 kwamen twee bandieten Meinrad tegen in zijn kluis en vermoordden hem. Volgens legendes volgden de twee kraaien van Meinrad de bandieten, zweefden en krijsten op een vreemde manier, totdat de bandieten werden gevangengenomen in Zürich, 30 mijl verderop.

Toen Meinrad voor het eerst in het bos kwam, had hij een van de mysterieuze beelden van de Zwarte Madonna meegenomen, die door veel geleerden als gekerstende heidense duistere godinnen werden beschouwd. Na de dood van Meinrad werd een klein Benedictijns klooster gebouwd op de plaats van zijn kluis en dit klooster, waarin de Zwarte Madonna was gehuisvest, werd al snel een pelgrimsoord van groot belang. De enorme abdij die er nu staat, is in de loop van vele eeuwen ontstaan ​​en er zijn alleen nog legendes over de heilige plaatsen in de prehistorie. Binnen in de kerk is het belangrijkste doel van bedevaartsbezoek de Chapel of Grace, waar een zwarte Madonna-icoon uit het midden van de 15e eeuw is gehuisvest (de eerdere icoon die door een brand is verwoest). De kapel van genade, die direct op de plaats van de oorspronkelijke kluis van Meinrad staat, wordt verondersteld door Christus zelf te zijn ingewijd toen hij op miraculeuze wijze verscheen op 14 september 948.

De Black Madonna-afbeeldingen in Europese bedevaartsoorden zijn controversieel. In heel West-Europa zijn er meer dan 200 voorbeelden van deze zwarte afbeeldingen en hoewel ze een anathema zijn voor de orthodoxe kerk, worden ze algemeen vereerd met esoterische, magische en wonderwerkende krachten.

Schrijven in De cultus van de Zwarte Maagd, Zegt Ean Begg

"De nog steeds populaire cultus van wonderwerkende beelden is niet alleen reactionair en niet-schriftuurlijk, het roept ook herinneringen op van onhandige onderwerpen die het best in de vergetelheid zijn achtergelaten, zoals de voorchristelijke oorsprong van veel in het christendom, de geschiedenis van de Tempeliers, het katharisme en andere ketterijen en geheimen met betrekking tot de Merovingijnse dynastie. Dus zwartheid in beelden van de Maagd wordt meestal genegeerd en, waar toegegeven, wordt toegeschreven aan de effecten van kaarsrook, begrafenis, onderdompeling of voorbijgaande gril van de mode. de Katholieke Kerk is dat de meeste van dergelijke beelden oorspronkelijk niet bedoeld waren om zwart te zijn, en dat later pas per ongeluk werd. " .... "Als de veronderstelde polychrome gezichten en handen van de Maagd en het Kind door de elementen zwart zijn gemaakt, waarom is hun polychrome kleding dan niet op dezelfde manier verkleurd? Ten tweede, waarom heeft een soortgelijk proces niet plaatsgevonden in het geval van andere vereerde afbeeldingen (waar ook rokerige kaarsen in de buurt werden verbrand)? "

Mary Lee Nolan, een vooraanstaand geleerde van de Europese pelgrimage, heeft opgemerkt dat meer dan 10% van de Europese heiligdommen waar zwarte maagden worden vereerd, bekend staan ​​als centra van aanbidding in de voorchristelijke tijd. In navolging van dit feit, zien andere geleerden in de verering van de Zwarte Maagd een voortzetting van de voorchristelijke aanbidding van heidense godinnen als Isis, Diana van Efeze, Artemis, Cybele en de Keltische godheid Hecate (het is interessant op te merken in dit verband dat de grote De Egyptische godin Isis wordt vaak getoond als zogende moeder met de kleine Horus-god aan haar borst; in dit beeld ligt de oorsprong van het beeld van Madonna en Kind). Nog meer steun verlenen aan de voorchristelijke oorsprong van de Zwarte Madonna's, schrijft Begg dat

'Steeds weer wordt in de verhalen van de Zwarte Maagd een beeld gevonden in een bos of een struik, of ontdekt wanneer ploegende dieren weigeren een bepaalde plek te passeren. Het beeld wordt naar de parochiekerk gebracht, om' s nachts wonderbaarlijk terug te keren naar haar eigen plaats, waar dan ter ere van haar een kapel wordt gebouwd. Bijna altijd wordt haar cultus geassocieerd met natuurlijke verschijnselen, met name geneeskrachtige wateren of opvallende geografische kenmerken. De Romeinen hadden veel van de heilige plaatsen van de Keltische wereld overgenomen en aangepast, die de christenen later op hun beurt moesten heiligen, maar de geest van de plaats blijft Keltisch en fluistert nog steeds iets van zijn oorsprong door de cultus die ermee verbonden is. '

Uit een serieuze studie van deze zaken blijkt dat de patriarchale Romeinse kerk er in haar pogingen om de oude en immens populaire godinnencultus uit te roeien, er alleen in geslaagd was ze ondergronds te drijven. In het hedendaagse Europa wint de verering van het vrouwelijke principe en haar heilige plaatsen opnieuw aan kracht. Zoals Begg het interpreteert,

'De terugkeer van de Zwarte Maagd naar de voorhoede van het collectieve bewustzijn viel samen met de diepgaande psychologische behoefte om seksualiteit en religie met elkaar te verzoenen.'

Martin Gray is een cultureel antropoloog, schrijver en fotograaf, gespecialiseerd in de studie van bedevaartstradities en heilige plaatsen over de hele wereld. Gedurende een periode van 40 jaar heeft hij meer dan 2000 bedevaartsoorden in 165 landen bezocht. De World Pilgrimage Guide op sacralsites.com is de meest uitgebreide bron van informatie over dit onderwerp.

Reisgidsen over Zwitserland

Martin beveelt deze reisgidsen aan