Glastonbury

Mijn eerste bezoek aan Glastonbury was in de nazomer van 1986. Ik fietste al een jaar door heel West- en Mediterraan Europa op zoek naar steencirkels, heilige bronnen van de aardgodin en gotische kathedralen. Al die tijd had ik een sterk verlangen gevoeld om de regio en het dorp Glastonbury te bezoeken. Het voelde alsof de plaats op mysterieuze wijze een magnetische aantrekkingskracht uitoefende op zowel mijn geest als mijn hart. Hoe dichter ik kwam, hoe meer mijn dromen en verbeelding gevuld waren met afbeeldingen van draken, sprookjesrijken en Arthur-legendes. Toen ik Engeland bereikte, haastte ik me naar het zuidwesten richting de regio Somerset. In de buurt van Glastonbury, fietsend door smaragdgroene valleien gehuld in mist, leek het alsof ik een magisch koninkrijk binnenging. Mijlen verderop in de verte doemde de grote heuvel die bekend staat als de Tor hoog boven de etherische nevels en de hele wereld beneden op. Het leek, net als lang geleden, een eiland dat in de lucht uit een binnenzee stak.

De vroegste kennis die we van de Tor hebben, komt uit legendes. In de prehistorie werd aangenomen dat de top van het eiland de thuisbasis was van Gwyn ap Nudd, de Heer van de geestenwereld van Annwn. Onsterfelijk gemaakt in de folklore, werd Gwyn ap Nudd een Fairy King en zijn rijk van Annwn, het mystieke eiland en de heilige berg Avalon. Lang geleden een heilige plaats van heidense spiritualiteit, vertoont de 170 meter hoge heuvel uitgebreide tekenen van contouren door mensenhanden in de neolithische tijd. Deze contouren, onduidelijk na het verstrijken van duizenden jaren, markeren de loop van een spiraalvormig labyrint, dat de heuvel van basis tot piek omcirkelt. Oude mythen en volkslegendes suggereren dat pelgrims naar het heilige eiland hun boten aan de kust zouden aanmeren en, bij het betreden van het grote landschapslabyrint, aan hun lange klim naar het heiligdom op een heuvel zouden beginnen. Door de ingewikkelde en kronkelige route van het labyrint te volgen, in plaats van langs een meer directe lijn te stijgen, werd een diepe afstemming met de geconcentreerde terrestrische en hemelse energieën van de Tor bereikt.

Archeologen zijn geneigd zulke legenden af ​​te doen als niets anders dan fantasievolle mythen van ongeletterde mensen. Een schat aan studies door folkloristen, wichelroedelopen en andere onderzoekers van het mysterie van de aarde suggereert echter dat deze mythische beelden in feite de vage herinneringen kunnen zijn van lang vergeten realiteiten. Halverwege de jaren zestig vond bijvoorbeeld de briljante geleerde van Engelse oudheden, John Michell, bewijs van een afstemming van neolithische heilige plaatsen in de regio Glastonbury. De Tor was verbonden met eerbiedwaardige oude heilige plaatsen zoals Avebury-steenringen en St.Michael's Mount. Meer recent onderzoek van Hamish Miller en Paul Broadhurst, te zien in hun boek The Sun and the Serpent, heeft onthuld dat deze raadselachtige afstemming door heel Zuid-Engeland loopt en honderden neolithische, Keltische en vroegchristelijke heilige plaatsen met elkaar verbindt.

Miller en Broadhurst hebben andere zaken van groot belang aan het licht gebracht. Ze ontdekten moeizaam de hele uitlijning over een periode van jaren en ontdekten dat er eigenlijk twee verschillende energielijnen zijn - ongeveer parallel aan elkaar - die bijna 300 mijl stromen. Vanwege het grote aantal St.Michael- en St.Mary-kerken op de lijnen zijn deze energiebanen de St.Michael- en St.Mary-lijnen genoemd. Hoewel de regels veel ouder zijn dan het christendom, is het niet helemaal ongepast om ze zulke christelijke namen te hebben gegeven. St.Michael, of beter gezegd de aartsengel Michael, wordt traditioneel beschouwd als een engel van licht, de onthuller van mysteries en de gids voor de andere wereld. Elk van deze eigenschappen zijn in feite kenmerken van andere eerdere godheden die Michael heeft verdrongen. St.Michael wordt vaak getoond als draken met speren en wordt door geleerden uit de mythologie algemeen erkend als de christelijke opvolger van heidense goden zoals de Egyptische Thoth, de Griekse Hermes, de Romeinse Mercurius en de Keltische Bel. Mercurius en Hermes werden beschouwd als bewakers van de elementaire krachten van de aardgeest, waarvan de mysterieuze krachten soms werden vertegenwoordigd door slangen en lineaire stromen van drakenenergie. Langs deze drakenlijnen bevonden zich sterk geladen krachtplaatsen - de slangenholen en drakenholen van prehistorische mythen - waarvan de archaïsche geomancers waren gemarkeerd met speerachtige staande stenen, grottempels en heiligdommen op een heuveltop. Duizenden jaren later, toen het christendom zijn meedogenloze verspreiding door het heidense Europa begon, werden op deze plaatsen St.Michael-heiligdommen geplaatst en werd de aartsengel die de draak doodde een symbool van de christelijke onderdrukking van de oude religies.

Terwijl Miller en Broadhurst hun wichelroedelooponderzoek voortzetten, volgden ze de energielijnen van Michael en Mary naar en langs de zijkanten van de Tor, en ze deden een opmerkelijke ontdekking. De twee lijnen leken het oude landschapslabyrint te weerspiegelen terwijl het zijn kronkelige weg naar de top slingert. Nog verbazingwekkender is dat de twee lijnen in een soort harmonie met elkaar bewegen en, op het hoogtepunt, elkaar doordringen alsof ze ritueel paren. De vrouwelijke, yin of Mary energielijn omsluit de mannelijke, yang of Michael energie in de vorm van een dubbelwandige beker. Het is een zeer suggestief beeld. De configuratie van de Maria-energielijn, die de fallusachtige middeleeuwse toren van Sint-Michiel bevat, lijkt een kelk of graal af te beelden en is dus een krachtig symbool van de alchemistische versmelting van universele tegenstellingen.

De lijnen Michael en Mary dalen de Tor af en passeren precies andere belangrijke plaatsen in de heilige geografie van Glastonbury. De belangrijkste hiervan zijn de Chalice Well, Glastonbury Abbey en Wearyall Hill. Een studie van de mythen en legenden van deze plaatsen zal meer associaties onthullen met dat mystieke vat, de Heilige Graal. Het verhaal is fascinerend. Volgens oude Cornish-legenden was de oom van Christus, Joseph van Arimathaea, een tinnen handelaar die handelde met mijnwerkers aan de westkust van Groot-Brittannië. Op een van zijn handelsreizen bracht hij zijn neef, de jongen Jezus, mee en samen maakten ze een pelgrimstocht naar het heilige eiland Avalon. Jaren later, na de kruisiging, keerde Joseph terug naar Avalon en legde zijn boot aan op Wearyall Hill. Daar plantte hij zijn staf in de grond, waar hij wortel schoot en uitgroeide tot de Heilige Doorn wiens afstammeling nog steeds op de heuvel groeit. Op de plaats onder deze heuvel bouwde Joseph een kleine kerk, vermoedelijk de eerste christelijke stichting in Groot-Brittannië. Uit het Heilige Land had Jozef de beker meegebracht die tijdens het Laatste Avondmaal was gebruikt en die het bloed van Christus bevatte dat van het kruis droop. Dit meest heilige voorwerp, de Heilige Graal, zou zijn begraven met het lichaam van Joseph op Chalice Hill, dat tussen de Tor en de plaats van de abdij ligt.

Nabij het centrum van de stad Glastonbury staan ​​de ruïnes van de oude abdij, ooit het grootste klooster van het middeleeuwse Europa. In het hart van de abdij markeert een St.Mary-kapel de exacte plaats waar Joseph zijn oorspronkelijke kerk heeft gevestigd. Analyse van het grondplan van de St.Mary-kapel onthult verhoudingen van heilige geometrie gelijk aan die gevonden in het nabijgelegen Stonehenge, en een leylijn die door de as van de abdij loopt, loopt rechtstreeks naar die beroemde stenen ring, wat een verband aangeeft tussen de twee heilige plaatsen in de diepe oudheid. Tijdens het christelijke tijdperk stroomden grote aantallen pelgrims naar de abdij om de relikwieën van heiligen en wijzen te vereren, enkele van de meest gewaardeerde relikwieën zijn die van St.Patrick die zijn dagen in Glastonbury in 461 na Christus beëindigde (Patrick, de geliefde 'heilige' 'van Ierland is niet echt Iers, maar werd geboren in Engeland en later gevangen genomen door Ierse piraten en daar als slaaf verkocht). In 1539 werd de abdij in opdracht van koning Hendrik VIII gesloten en viel het grote klooster in puin. Vóór de sluiting van de abdij verborgen monniken de enorme rijkdom aan relikwieën, manuscripten en andere schatten in tunnels en spelonken onder Glastonbury Tor. Legenden zeggen dat deze verborgen schatten op een dag zullen worden onthuld, wat een tijdperk van vrede en verlichting in de wereld zal inluiden.

De regio Glastonbury en zijn abdij hebben ook sterke associaties met Arthuriaanse legendes en de zoektocht naar de Heilige Graal. In 1190 na Christus, na een brand die een groot deel van de abdij verwoestte, werd de dramatische ontdekking gedaan van twee oude eikenhouten doodskisten die zestien voet onder de grond waren begraven. In de doodskisten lagen de botten van een grote man en een vrouw, en een gegraveerd kruis dat de lichamen identificeerde als die van koning Arthur, wiens traditionele begraafplaats Avalon en koningin Guinevere waren. Eeuwenoude teksten in de bibliotheek van de abdij beschrijven de avonturen van koning Arthur en zijn ridders tussen Avalon en het nabijgelegen Cadbury Castle, waar Arthur's hof van Camelot stond. Meer recent onderzoek heeft de oude associatie van Glastonbury met de Arthurlegende meer geloofwaardigheid gegeven. In 1929 ontdekte een kunstenaar, Kathryn Maltwood, het bewijs van een groep enorme aardfiguren die op het landschap over tien mijl van Somerset was gevormd. Deze figuren, afgebakend door natuurlijke kenmerken van de aarde en verder gevormd door menselijk ontwerp, zijn geïnterpreteerd als scènes uit Arthuriaanse legendes gebaseerd op astrologische patronen. Hoewel het nu bekend is dat de figuren lang vóór de historische periode van koning Arthur (500 n.Chr.) Dateren, duidt hun aanwezigheid op archaïsche wijsheidsleringen die zijn gecodeerd in de heuvels en valleien van moeder aarde.

Een van de meest intrigerende mysteries van Glastonbury zijn de vreemde ballen met gekleurde lichten die af en toe rond de Tor draaien. In 1970 meldde een lokale politieagent dat hij acht eivormige voorwerpen "donker kastanjebruin van kleur, zwevend in formatie boven de heuvel" zag en in 1980 zag een getuige "verschillende groene en paarse lichten rond de toren zweven, sommige kleiner dan andere, ongeveer de grootte van strandballen en voetballen. Een zweefde buiten het raam op het oosten ". Deze auteur bracht een zomeravond door met slapen in de toren en vond, wakker uit een droom van kastelen en magische wezens, het interieur van de toren stralend gloeiend met een stralend wit licht. Glastonbury, het mystieke eiland Avalon, is echt een betoverde plek. Een heilige plaats sinds onheuglijke tijden, het wordt vaak vergeten maar altijd herontdekt. Vandaag de dag een belangrijke haven voor pelgrims en spirituele zoekers, is Glastonbury een krachtplaats van krachtige transformerende energieën.

Voor die lezers die meer gedetailleerde studies van Glastonbury en haar omgeving wensen, raadpleeg Nieuw licht op het oude mysterie van Glastonbury, door John Michell, en The Isle of Avalon: Sacred Mysteries of Arthur and Glastonbury, door Nicholas Mann.

Martin Gray is een cultureel antropoloog, schrijver en fotograaf, gespecialiseerd in de studie van bedevaartstradities en heilige plaatsen over de hele wereld. Gedurende een periode van 40 jaar heeft hij meer dan 2000 bedevaartsoorden in 165 landen bezocht. De World Pilgrimage Guide op sacralsites.com is de meest uitgebreide bron van informatie over dit onderwerp.

Engeland Reisgidsen

Martin beveelt deze reisgidsen aan 

Voor meer informatie:

• Glastonbury op oude wijsheid
• Philip Coppens
• Maak bedevaart in Groot-Brittannië