Piramides van Meroe


Piramiden van Meroe, Soedan (Vergroten)

In ongeveer 1000 vGT, na de ineenstorting van de 24e Egyptische dynastie, ontstond het Nubische koninkrijk Kush als de leidende macht in de regio van de Midden-Nijl. Van 712-657 vGT veroverden en regeerden de Kushite-koningen een groot deel van Egypte. Rond de tijd van 300 vGT verhuisden de hoofdstad en de koninklijke begraafplaats van het koninkrijk van Napata verder naar het zuiden naar de regio Meroe, gelegen tussen de 5e en 6e cataract van de Nijl. Meroe was ideaal gelegen op de kruising van rivier- en karavaanroutes om Centraal-Afrika via de Blauwe en Witte Nijl te verbinden met Egypte, de Rode Zee en de Ethiopische hooglanden. Historische informatie over de geschiedenis van het Kushite-koninkrijk en Meroe is beperkt. Rond de 1e eeuw voor Christus, toen de Kushinitische royalty en hun schriftgeleerden stopten met schrijven in het Egyptisch en hun eigen script begonnen te gebruiken, wordt het onmogelijk om hun officiële inscripties te begrijpen. Tot dusver is het Kushite-schrift niet ontcijferd en is de historische kennis van de beschaving gebaseerd op archeologische vondsten en overgebleven Griekse en Romeinse rapporten.

De faraonische traditie van het dynastieke Egypte zette zich voort met een opeenvolging van heersers in Meroe, die stèles oprichtten om de prestaties van hun regering en piramides vast te leggen om hun graven te bevatten. Meroe's systeem van politieke opvolging was niet altijd erfelijk; het matriarchale koninklijke familielid dat het meest waardig werd geacht, werd vaak koning. De rol van de koningin-moeder in het selectieproces was cruciaal voor een vlotte opvolging. De kroon lijkt van broer op broer (of zus) te zijn overgegaan en alleen als er geen broers en zussen van vader op zoon waren overgebleven. De uitgebreide ruïnes van piramides, tempels en paleizen in Meroe duiden op een samenhangend politiek systeem dat gebruik maakte van een grote kracht van arbeiders, architecten en kunstenaars.

Tijdens het hoogtepunt van zijn macht in de tweede en derde eeuw voor Christus strekte Meroe zich uit over een gebied van de derde cataract in het noorden tot Sawba, nabij het huidige Khartoum, in het zuiden. Dit gebied was het hart van het latere Kushite-koninkrijk en werd in de klassieke literatuur bekend als 'het eiland Meroe'. De heersers van Meroe waren tijdgenoten van de Ptolemaeën van Egypte en de Romeinen. In de derde eeuw voor Christus onderhielden ze goede betrekkingen met de Ptolemaeën, aangezien de koningen van de twee naburige Nijlstaten meewerkten aan de renovatie van de tempels van Neder-Nubië die heilig waren voor zowel Kush als Egypte. Agenten van de Ptolemaeën reisden ook de Nijl op als ontdekkingsreizigers en afgezanten, sommigen reisden misschien naar Meroe om te onderhandelen met de Kushite-heerser over de prijs van oorlogsolifanten die ze voor de legers van Egypte wilden kopen. De betrekkingen tussen Meroe en Egypte waren echter niet altijd vreedzaam. In 23 vGT, als reactie op de militaire opmars van Meroe naar Opper-Egypte, trok een machtig Romeins leger naar het zuiden en vernietigde Napata, het religieuze centrum van het Kushite-koninkrijk. De Romeinen maakten de inwoners tot slaven, maar verlieten het gebied toen ze het te arm vonden voor permanente bewoning. Uiteindelijk nam het Kushite-koninkrijk af door de uitbreiding van de Abessijnse staat Axum (in het moderne Ethiopië). Ongeveer 350 ACE, een Axumitisch leger, veroverde en vernietigde Meroe, waardoor het onafhankelijke bestaan ​​van het koninkrijk werd beëindigd.

De belangrijkste god van de Kushite-religie was een godheid van regionale oorsprong. Bekend als Apede-mak, en mogelijk een leeuwvorm van de Egyptische god Amon, werd hij soms geassocieerd met de maan. Vaak afgebeeld als een gepantserde en leeuwenkopman, werd hij afgebeeld in tempels die staand of zittend op een olifant of een troon stonden, terwijl hij wapens, gevangenen of leeuwen en olifanten vasthield. Grote tempels werden ter ere van hem gebouwd op tal van plaatsen in de regio Kushite.

De meest zichtbare overblijfselen van Meroe zijn de piramides, die de graven bevatten van meer dan veertig koningen, koninginnen en andere belangrijke individuen. Gezien het bestaan ​​van verschillende grote grafpiramides van koninginnen en de overblijfselen van gebouwen die uitsluitend hun naam dragen, lijkt Meroe na de 3e eeuw voor Christus geregeerd te zijn door koninginnen en koningen. Hoewel deze koninklijke graven in de oudheid allemaal werden geplunderd, laten fresco's in de graven zien dat de heersers ofwel werden verbrand, gemummificeerd (of niet), en vervolgens bedekt met sieraden en in houten kisten werden gelegd. Sommige graven, van zowel koninklijke als rijke individuen, bevatten ook de skeletresten van andere mensen, evenals dieren. Deze bijbehorende grafresten duiden op een overtuiging, vergelijkbaar met die in het dynastieke Egypte, dat de overledene in het hiernamaals dezelfde dingen nodig zou hebben en zou genieten als tijdens het leven. De 19e-eeuwse Italiaanse ontdekkingsreiziger Giuseppe Ferlini heeft de piramides extra schade toegebracht, die de toppen van meer dan veertig piramides heeft afgebroken in zijn zoektocht naar schatten. Ferlini vond goud in slechts één piramide en zijn geplunderde artefacten werden later verkocht aan Europese musea. Uit hedendaagse archeologische opgravingen is gebleken dat sommige van de grotere graven nog steeds overblijfselen bevatten van wapens, houten meubels, aardewerk, glas in lood en zilveren en bronzen vaten, waarvan vele van Egyptische, Griekse en Romeinse oorsprong zijn. Tegenwoordig is Meroe de grootste archeologische vindplaats in Soedan. Gelegen op ongeveer een halve mijl van de Nijl, strekken de stadsruïnes zich uit over een vierkante mijl in oppervlakte. Meroe werd in 2003 opgenomen in de UNESCO-lijst van werelderfgoedlocaties.



Piramiden van Meroe, Soedan (Vergroten)



Piramiden van Meroe, Soedan (Vergroten)

Martin Gray is een cultureel antropoloog, schrijver en fotograaf, gespecialiseerd in de studie van bedevaartstradities en heilige plaatsen over de hele wereld. Gedurende een periode van 40 jaar heeft hij meer dan 2000 bedevaartsoorden in 165 landen bezocht. De World Pilgrimage Guide op sacralsites.com is de meest uitgebreide bron van informatie over dit onderwerp.
 

Meroe